Ο Αμίρ και η Βααλά, δύο εκπαιδευτικοί από τη Συρία εξομολογήθηκαν μιλώντας στο Reuters πως μερικές φορές σκέφτονται να επιστρέψουν στην πατρίδα τους παρά το γεγονός πως ρίσκαραν ακόμα και τη ζωή τους για να φύγουν από εκεί.
«Ξέρω ότι στη Συρία έχουμε πόλεμο και πέφτουν βόμβες κάθε μέρα», λέει ο Αμίρ, εμφανώς εξαντλημένος. «Αλλά στη Συρία πεθαίνεις μια φορά. Εδώ πεθαίνουμε κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι άσχημη».
Τους τελευταίους έξι μήνες, το «σπίτι» τους είναι μια ζοφερή σκηνή στη Χίο, μέσα σε μία σκονισμένη μεσαιωνική τάφρο, όπου περιμένουν χωρίς δουλειά ή χρήματα την ετυμηγορία σχετικά με την αίτηση ασύλου τους, επισημαίνει το Reuters. Έως τότε δεν επιτρέπεται να φύγουν από την Ελλάδα, ούτε καν από τη Χίο στο πλαίσιο της συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Άγκυρας.
Ο Αμίρ και η Βααλά είναι δύο πρόσφυγες ανάμεσα σε χιλιάδες που βρίσκονται στην ίδια δύσκολη κατάσταση.
Οι συνθήκες διαβίωσης στο στρατόπεδο της Σούδας, καθώς και σε άλλες δύο περιοχές στο νησί, επιδεινώθηκε στη διάρκεια του καλοκαιριού, καθώς ο μεταναστευτικός πληθυσμός διογκώθηκε ενώ οι διαμάχες μεταξύ των προσφύγων τα βράδια είναι συχνές, σχολιάζει το Reuters.
Το ζευγάρι που εγκατέλειψε την πόλη Χομς έφτασε στην Ελλάδα στις 19 Μαρτίου, μία ημέρα πριν από την εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Από τότε, έχουν περάσει από συνέντευξη δύο φορές, αλλά δεν έχουν ακόμη πάρει καμία πληροφορία για την τύχη τους.
Ακόμα κι αν οι αφίξεις προσφύγων και μεταναστών έχουν επιβραδυνθεί σε εκατό περίπου την ημέρα από χιλιάδες που ήταν πέρυσι, περίπου 13.000 πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται σήμερα στα νησιά, από περίπου 5.000 το Μάρτιο. Πάνω από 3.500 βρίσκονται μόνο στη Χίο.
Την ίδια στιγμή, με σχεδόν 57.000 πρόσφυγες εγκλωβισμένους στην Ελλάδα, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν ότι οι συνθήκες στους χώρους φιλοξενίας είναι ακατάλληλες για ανθρώπους.
«Οι συνθήκες διαβίωσης είναι απαράδεκτες για τους ανθρώπους, πόσο μάλλον για τους πρόσφυγες οι οποίοι είναι ευάλωτοι και οι οποίοι φέρουν τραύματα από τον πόλεμο», είπε ο Γιώργος Κοσμόπουλος, ερευνητής της Διεθνούς Αμνηστίας στο Reuters.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε μια μικροσκοπική σκηνή ένας 26χρονος Σύριος φοιτητής ο Μοχάμαντ Αλ- Χάσεμ ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα στις 30 Μαρτίου, περνά τις μέρες του γράφοντας γράμματα στην οικογένειά του.
«Σ 'αγαπώ μαμά. Ελπίζω να σας δω στο μέλλον. Θέλω να μείνω στην Ευρώπη. Είμαι κουρασμένος από τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Πάντα πόλεμος» γράφει σε ένα από αυτά.
«Δεν θέλω να κρατήσω ένα όπλο και να σκοτώσω κάποιον», είπε. «Θέλω μόνο να σπουδάσω, να εργαστώ, να έχω μια νέα ζωή, για να έχω ένα νέο ξεκίνημα, να πάω στη Γερμανία για να βρω την ειρήνη, να αφήσω αυτό το χάος» λέει ο ίδιος.
Για όσους βρίσκονται στη Χίο, κάθε ημέρα είναι ατελείωτη. Ο Νταούντ, ένας 45χρονος από τη Συρία που είναι εκεί τους τελευταίους 5 μήνες, μιλά και για ατέλειωτες νύχτες, με ανθρώπους που τσακώνονται, βγάζουν μαχαίρια και κλέβουν.
«Κάθε ημέρα υπάρχει μία μάχη», λέει. Μετά από τρεις συνεντεύξεις, ακόμη δεν έχει μάθει τι θα απογίνει ο ίδιος και η σύζυγός του. Όταν ρωτήθηκε για το τι θα συμβεί, αν τον στείλουν πίσω στην Τουρκία, απάντησε χωρίς δισταγμό. «Θα πάω στη Συρία και θα πεθάνω στη Συρία» δήλωσε χαρακτηριστικά.
protothema
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου