Συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα Republica παραχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας. Στη συνέντευξή του αναφέρεται στο ενδεχόμενο βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα.
Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρει ότι το 2014 θα είναι έτος βουλευτικών εκλογών και αποκατάστασης της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, στην συνέντευξη που δημοσιεύεται σήμερα, Παρασκευή, μιλάει για την... ευρωκόντρα του με τον Μάρτιν Σουλτς για την προεδρία της ΕΕ, για την στήριξη που έχει από ομάδα επιφανών Ιταλών διανοούμενων, αλλά και για τον τίτλο του μεγαλύτερου εχθρού της Ευρώπης που του έχει προσάψει το Der Spiegel.
Ο κ. Τσίπρας για την υπάρχουσα ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης υποστηρίζει: «Η συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους από την ευρωπαϊκή ηγεσία, σε λίγα χρόνια θα διδάσκεται στις οικονομικές σχολές ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Κατ’ αρχάς η κρίση χρέους δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ενός λανθασμένου αναπτυξιακού μοντέλου υπερκατανάλωσης με δανεικά, όπως συνέβη στην Ελλάδα. Είναι κυρίως το αποτέλεσμα των περιορισμών και των ασυμμετριών της νομισματικής ένωσης.
Συνεπώς, δεν είναι κρίση μεμονωμένων κρατών, της Ελλάδας, της Ιταλίας, και άλλων, όπως σκόπιμα διακηρύσσουν διάφοροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης απάντησε σε μια ευρωπαϊκή κρίση χρέους με την πολιτική της λιτότητας – της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης» – η οποία την επιδείνωσε.
Και το έκανε αυτό μόνο και μόνο για να διασώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διακρατούσαν κρατικά ομόλογα των υπερχρεωμένων χωρών. Λίγο τους απασχολεί ότι αυτό είχε ως συνέπεια την άνοδο στο λόγο δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ. Όπως, εύστοχα, παρατήρησε ο Γιούργκεν Χάμπερμας, μόλις την περασμένη Κυριακή στο Πότσδαμ, η διαχείριση της κρίσης «όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα αίτια που την προκάλεσαν, αλλά κρύβει και τον κίνδυνο να πάμε σε μια γερμανική Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι, κατά τη διάρκεια των μνημονίων και εξαιτίας της λιτότητας, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν έγινε απλώς μη βιώσιμο – βγήκε εκτός ελέγχου».
Αναφερόμενος στο τι θα έπρεπε να έχει γίνει λέει: «Συνεπώς, αυτό που έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή είναι μια “Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Χρέους” για τη συνολική, αξιόπιστη και οριστική ρύθμιση της βιωσιμότητας στο δημόσιο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης, στο πρότυπο της “Διάσκεψης του Λονδίνου για το Χρέος” το 1953, που ρύθμισε το χρέος της μεταπολεμικής Γερμανίας και της έδωσε την αναγκαία αναπτυξιακή ώθηση, άνοιξε, δηλαδή, το δρόμο σ’ αυτό που ονομάστηκε “οικονομικό θαύμα” της Γερμανίας. Με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του και “ρήτρα ανάπτυξης” για το υπόλοιπο. Και, παράλληλα, με τερματισμό της λιτότητας. Σημαντικό ρόλο στη διαχείριση του χρέους θα μπορούσε να αναλάβει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, λειτουργώντας ως πραγματική κεντρική τράπεζα, όπως, για παράδειγμα στις ΗΠΑ, δηλαδή ως δανειστής ύστατης καταφυγής και για τα κράτη – όχι μόνο για τις τράπεζες. Ταυτόχρονα θα έπρεπε να έχει υιοθετηθεί, από την αρχή, ένα διαφορετικό μοντέλο οικονομικής πολιτικής, με έμφαση στην ενίσχυση της ενεργού ζήτησης και της ανάπτυξης και με επίκεντρο τις δημόσιες επενδύσεις σε κάθε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν αναγκαία και τώρα είναι επείγουσα η υιοθέτηση ενός ευρωπαϊκού “New Deal” και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για την αποτροπή μιας παρόμοιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στο μέλλον, με τη νομοθέτηση, ανάμεσα σε άλλα, μιας “ευρωπαϊκής νομοθετικής πράξης Glass-Steagall” για το διαχωρισμό των εμπορικών και επενδυτικών δραστηριοτήτων – και των αντίστοιχων κινδύνων – στις τράπεζες.
Αντί γι’ αυτά, το ευρωπαϊκό κατεστημένο είδε την κρίση ως ευκαιρία να ξαναγράψει τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή πολιτική οικονομία. Να επιβάλει το μοντέλο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, εξαπολύοντας μια πρωτοφανή επίθεση σε βάρος του κόσμου της εργασίας και διαρρηγνύοντας το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Δεν αντιμετωπίζει τα αίτια της κρίσης. Επιτίθεται στη Δημοκρατία και ξεκαθαρίζει λογαριασμούς με την Ιστορία. Αυτή η επικίνδυνη νεοφιλελεύθερη εκδίκηση προς την Ιστορία πρέπει να λάβει τέλος στις ευρωπαϊκές εκλογές της 25ης Μαΐου. Εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης, κρατάμε ξανά τις τύχες μας στα χέρια μας».
Για το ελληνικό ΑΕΠ που παρουσιάζει αύξηση το 2014 αλλά και για το ότι ο κ. Σόιμπλε είναι της άποψης ότι η πολιτική λιτότητας έχει αρχίσει να δουλεύει, αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Πράγματι, η ελληνική κυβέρνηση έχει εμφανίσει ένα λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013, το οποίο όμως ταυτόχρονα είναι και το μέτρο της κοινωνικής καταστροφής. Ο τρόπος με τον οποίο έχει επιτευχθεί, το καθιστά μη διατηρήσιμο. Και το ότι είναι μη διατηρήσιμο δεν το ισχυρίζεται απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Το επισημαίνει το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, στην τελευταία τριμηνιαία έκθεσή του, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες». Και προσθέτει: «Ως προς το αν η χώρα θα ξαναγυρίσει στην ανάπτυξη το 2014, αυτό μόνον η κυβέρνηση και η τρόικα το ισχυρίζονται. Αντίθετα, ο ΟΟΣΑ, το γερμανικό Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, καθώς επίσης και ο θεσμικός, οικονομικός σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης – το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών – προβλέπουν παράταση της ύφεσης. Αλλά το θέμα δεν είναι να πετύχουμε ένα προσωρινό ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ λίγο πάνω από το μηδέν. Η έκταση της παραγωγικής και κοινωνικής καταστροφής είναι τέτοια, που η Ελλάδα χρειάζεται πολλά χρόνια ισχυρής και κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης για να ορθοποδήσει».
Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, λέει: «Η άνοδος της άκρας και λαϊκιστικής δεξιάς και του νεοναζισμού στην Ευρώπη είναι το πολιτικό προϊόν του νεοφιλελευθερισμού. Και όσο δεν αλλάζει τόσο το φαινόμενο που περιγράφετε δεν θα υποχωρεί. Ο λαϊκισμός είναι ο εύκολος λόγος και ο εύκολος στόχος.
Η υποχώρηση της λογικής στην οργή και την απελπισία. Η ψυχολογική ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι διοχετεύουν αυτήν την οργή στους αδύνατους, στους μετανάστες.
Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμα ακροδεξιό κόμμα στην Ευρώπη. Είναι μια νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση. Από το 0,3% των εκλογών του 2009 έφτασε το 2012 στο 7%, μέσα στην τριετία της μνημονιακής λιτότητας. Και μάλιστα σε μια χώρα, η οποία έχει ακόμα ανοιχτές πληγές από τη θηριωδία του ναζισμού.
Ένας λόγος που ο νεοναζισμός ανθεί σε μια τέτοια χώρα είναι και η εσκεμμένη άμβλυνση της μνήμης για τους ναζί και τους συμμάχους τους, όπως την εξηγεί ο Γερμανοέλληνας ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ.
Ένας άλλος είναι η απελπισία και οργή που επικρατεί σε μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων και τα οδηγεί στην επιλογή της τιμωρίας του πολιτικού συστήματος εν γένει. Ωστόσο η άκρα δεξιά μόνο στα λόγια είναι αντισυστημική δύναμη.
Για τη κρίση ενοχοποιεί τη μετανάστευση για την κρίση – όχι το νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα. Με την οικονομική ολιγαρχία στην Ελλάδα έχει σχέσεις στοργής. Για αυτό και πιστεύουμε ότι δεν είναι παρά το μακρύ χέρι, η εφεδρεία του συστήματος, απέναντι στην επερχόμενη πολιτική αλλαγή με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ».
Ερωτώμενος για το γιατί να ψηφίσει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα και όχι τον Μάρτιν Σουλτς, απαντά: «Γιατί η υποψηφιότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η μόνη ελπίδα για αλλαγή στην Ευρώπη.
Είναι υποψηφιότητα που συνθέτει τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού, στο Βορρά, το Νότο, την Ανατολή ή τη Δύση, σ’ ένα βασικό πρόγραμμα για τη δημοκρατική ανασυγκρότηση της Ευρωζώνης και τη δημοκρατική επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι η υποψηφιότητα της προοδευτικής λύσης στην κρίση – δεν είναι η υποψηφιότητα της συνέχισης της κρίσης. Ο φίλος μου Μάρτιν Σουλτς μου είναι ως άνθρωπος ιδιαίτερα συμπαθής, αλλά στο πρόσωπό του εκφράζεται το στρατηγικό αδιέξοδο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αδιέξοδο στο οποίο την έχει οδηγήσει η ενεργητική υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης.
Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία συμμετέχει στη διάρρηξη του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο η ίδια ενέπνευσε και συνδιαμόρφωσε.
Και για το λόγο αυτό έχει, πλέον, αποκοπεί από την παραδοσιακή κοινωνική και πολιτική της βάση. Πολλοί λένε ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να γίνει τόσο ριζοσπαστική όσο και η σημερινή πραγματικότητα.
Εμείς απλά τη καλούμε να πάψει να είναι μέρος της κρίσης και να γίνει μέρος της λύσης, κάνοντας την αναγκαία στροφή προς τα’ αριστερά. Αλλά το καινούργιο δε μπορείς να το φτιάξεις με παλιά υλικά. Δε μπορείς να υπερασπίζεσαι μια διαφορετική προοπτική από αυτή της λιτότητας για την Ευρώπη και ταυτόχρονα να είσαι αγκαζέ και με τη κ. Μέρκελ».
Και τονίζει: «Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να παρέμβω στα Ιταλικά πολιτικά πράγματα, ούτε να ηγηθώ ενός νέου κόμματος στην Ιταλική πολιτική σκηνή. Άλλωστε η υπό διαμόρφωση λίστα δεν είναι ένα νέο κόμμα αλλά ένας συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με ειδικό σκοπό την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη. Με τον Ματέο Ρέντζι και τον Πέπε Γκρίλο, άλλωστε, έχω σε διαφορετικά με τον καθένα ζητήματα, διαφορετικές προσεγγίσεις.
Ωστόσο δεν θα διστάσω να ζητήσω τη συνεργασία τους, αν ως πρωθυπουργός της Ελλάδας ηγηθώ μιας σκληρής διαπραγματευτικής διαδικασίας στην Ε.Ε. , για λογαριασμό όχι μόνο του Ελληνικού λαού αλλά ολόκληρου του Ευρωπαϊκού Νότου.
Αυτή τη στιγμή, όμως, η υποψηφιότητά μου ενόψει των ευρωεκλογών θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα: “Ποια Ευρώπη θέλουμε και με ποιους συσχετισμούς; “Ένα ερώτημα στο οποίο ο μεν Ρέντζι απαντά. “Θέλω την ίδια Ευρώπη με τους ίδιους συσχετισμούς”, ο δε Γκρίλο απαντά. “Δε με νοιάζει η Ευρώπη, ότι θέλει ας γίνει”. Και οι δύο απαντήσεις, πιστεύω είναι λάθος και ανεπαρκείς».
Αναφέρεται όμως και στις εθνικές εκλογές, λέγοντας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένα ζητήσει προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Και αυτό γιατί καθημερινά διαπιστώνεται η δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβερνητική πλειοψηφία και τη λαϊκή θέληση. Ο κ. Σαμαράς έχει το λαό απέναντί του διότι ο ίδιος, με την πολιτική του, τον βάζει καθημερινά απέναντί του.
Έχουμε, επίσης, κατ’ επανάληψη υπογραμμίσει ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο τερματισμός της λιτότητας και το ξεκίνημα μιας συνολικής και συλλογικής προσπάθειας, με την ενεργή κινητοποίηση του λαού και όλων των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου, για την ανασυγκρότηση της χώρας και την ανάπτυξη.
Το 2014 θα είναι έτος βουλευτικών εκλογών. Θα είναι η χρονιά της αποκατάστασης της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, με κυβέρνηση της Αριστεράς, με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε θα είναι να ζητήσουμε την επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην Ε.Ε., όχι μόνο του ελληνικού προγράμματος της λιτότητας, του αποτυχημένου μνημονίου, αλλά της συνολικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης».
newsbeast