Τη διαπίστωση αυτή κάνει το “Εβδομαδιαίο Δελτίο¨ της Eurobank.Μάλιστα προχωρά ένα βήμα παραπέρα και καλεί τους αρμόδιους να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας και να αποφύγουν οποιαδήποτε μείωση μισθών γιατί μπορεί να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα. Να διαβρώσει δηλαδή την παραγωγικότητα και κατά συνέπεια και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Αναλυτικά στο “Εβδομαδιαίο Δελτίο” αναφέρεται: Η πτώση (2009-2013) του ελληνικού ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας προήλθε επί το πλείστον μέσω μείωσης των ονομαστικών αμοιβών ανά απασχολούμενο και όχι λόγω
αυξήσεως της παραγωγικότητας.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από το 2009 μέχρι και το 2013 στην ελληνική οικονομία καταγράφηκε η μεγαλύτερη πτώση αναφορικά με τα επίπεδα του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας (συνολική πτώση -13% και μέσος όρος κατά έτος -3,48%).
Συνεπώς, σε όρους εργασιακού κόστους παραγωγής η ελληνική οικονομία αύξησε την ανταγωνιστικότητα της σε σχέση
με τις υπόλοιπες οικονομίες. Ωστόσο το γεγονός αυτό προήλθε κυρίως μέσω μείωσης των ονομαστικών αμοιβών
ανά απασχολούμενο και όχι μέσω αυξήσεως της παραγωγικότητας της εργασίας. Πιο συγκεκριμένα, οι ονομαστικές
αμοιβές ανά απασχολούμενο μειώθηκαν συνολικά κατά -15% (μέσος όρος ποσοστιαίας μεταβολής κατά έτος -4,04%) ενώ η παραγωγικότητα μειώθηκε συνολικά κατά -2% (μέσος όρος ποσοστιαίας μεταβολής κατά έτος -0,56%).
Η μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας δεν αποτέλεσε μόνο ελληνικό φαινόμενο. Τόσο στην Ιρλανδία, όσο και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία υπήρξε μείωση, βέβαια μικρότερου μεγέθους από την αντίστοιχη που καταγράφηκε στην Ελλάδα. Στην Ιρλανδία σημειώθηκε συνολική πτώση της τάξης του -10%, στην Ισπανία της τάξης του -7% και στην Πορτογαλία της τάξης του -3%. Τα αντίστοιχα μεγέθη σε μέσους όρους ποσοστιαίας μεταβολής κατά έτος ήταν της τάξης του -2,43%, - 1,85% και -0,84% αντίστοιχα.
Ωστόσο αποκαλύπτεται μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην περίπτωση της Ελλάδας και των προαναφερθέντων οικονομιών. Στην Ελλάδα η μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους παραγωγής προήλθε επί το πλείστον μέσω του δίαυλου της μείωσης των ονομαστικών αμοιβών ανά απασχολούμενο ενώ στις υπόλοιπες οικονομίες ο κινητήριος μοχλός για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε όρους εργασιακού κόστους παραγωγής προήλθε κυρίως από την ενίσχυση της παραγωγικότητας.
Συνεπώς, πολιτικές ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγικότητας, π.χ. μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, μέσω ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας του κράτους, μέσω υιοθέτησης καινοτόμων μεθόδων στον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών από την πλευρά των επιχειρήσεων, και μέσω συσσώρευσης ανθρώπινου κεφαλαίου, μπορούν να αποτελέσουν τον δίαυλο μέσω του οποίου και η ανταγωνιστικότητα θα μπορεί να αυξηθεί (ή τουλάχιστον να μην χειροτερεύσει) και οι αμοιβές θα μπορούν να σταθεροποιηθούν ή ακόμα και να αυξηθούν.
Περαιτέρω μείωση των ονομαστικών μισθών με σκοπό την αύξηση της εγχώριας ανταγωνιστικότητας είναι πολύ πιθανό να μην οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας καθώς από ένα σημείο και έπειτα η εν λόγω μείωση μπορεί να συνοδευτεί και από αντίστοιχη μείωση της παραγωγικότητας διότι τα κίνητρα για παραγωγικό έργο μειώνονται σημαντικά.
Newsit
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου