«Ακόμη και εγώ σας πίστεψα» του είπε κάποια στιγμή η πρόεδρος του δικαστηρίου, σημειώνοντας πως όλο το σκηνικό σκηνοθεσίας που έστησε για να συγκαλύψει το έγκλημά του θα το πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες. «Η αστυνομία σας πίστεψε, κύριε κατηγορούμενε. Επικηρύχτηκαν οι ληστές με 300.000 ευρώ. Και εγώ προσωπικά σας πίστεψα» είπε επί λέξει η πρόεδρος στον κατηγορούμενο με τον τελευταίο να σημειώνει πως όλο αυτό δεν ήταν εύκολο για εκείνον και πως «για 37 ημέρες έκλαιγε με τη κόρη του στο καναπέ».
Όπως μάλιστα είπε όταν γνώρισε τους ανθρώπους των Ανθρωποκτονιών κατάλαβε ότι αργά η γρήγορα η αλήθεια θα έβγαινε στο φως. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος είπε στην μαραθώνια απολογία του ότι μετά το έγκλημα έκλαιγε και τράβαγε τα μαλλιά του. «Σκεφτόμουν τι θα κάνει αυτό το παιδί. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα χάσει την ίδια μέρα τους γονείς του», είπε και πρόσθεσε ότι σκέφτηκε το σενάριο της ληστείας, αλλά δεν περίμενε να γίνει πιστευτό.
«Αν η βούλησή μου ήταν να φύγω θα μπορούσα να φύγω και εγώ και το παιδί μου είχε διαβατήριο. Η αποφυγή των συνεπειών ήταν μια από τις απαράδεκτες συνέπειες εκείνης της ημέρας. Από το δικό μου σοκ ήταν αδύνατον να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναδώ τη γυναίκα μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κρατάω αγκαλιά τη κόρη μου και να της υπόσχομαι ότι δεν θα την αφήσω ποτέ…. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι κάθε δευτερόλεπτο να προσπαθώ για εκείνη που δεν έφταιγε σε τίποτα. Και η Καρολάιν δεν έφταιγε …Της αξίζει να έχει τα πάντα η Λυδία και δεν θα τα έχει ποτέ, γιατί το άλλο μισό ήταν η μανούλα της» είπε φορτισμένος ο κατηγορούμενος. «Οι γονείς της Καρολάιν είναι άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν για τη Λυδία», προσέθεσε ο ίδιος.
Πρόεδρος: Την κοιτάξατε στα μάτια την αγκαλιάσατε την πεθερά σας…
Κατηγορούμενος: Έχετε απέναντί σας έναν άνθρωπο που κάθε ημέρα κλαίει και θρηνεί, αυτό δεν με απαλλάσσει βέβαια από τις ευθύνες μου. Η ζωή μου δεν τέλειωσε την ημέρα που γύρισα στην Αθήνα από το μνημόσυνο, η ζωή μου τελείωσε πέρυσι τέτοια ημέρα, όταν έχασα την Καρολάιν. Το μόνο που μου μένει είναι να επανορθώσω έστω και σε ένα κομματάκι από αυτά που προκάλεσα.
Η δολοφονία της Ρόξυ
Ο κατηγορούμενος αναφέρθηκε αναλυτικά στις πράξεις του μετά το έγκλημα και όπως είπε σκέφτηκε να κάνει κακό στο σκυλί για να γίνει πιστευτή η εκδοχή της ληστείας. «Την πήρα από το λουράκι, τη σήκωσα ελαφρά και έβαλα το λουρί στο κάγκελο» ισχυρίστηκε.
Πρόεδρος: Ήταν ακαριαίος θάνατος;
Κατηγορούμενος: Ήταν αδύνατο να κοιτάω, έφυγα, πήγα στην κουζίνα για να μη βλέπω.
Πρόεδρος: Έκλαψε το ζώο;
Κατηγορούμενος: Έβγαλε ήχο… Έκλαψε…
Στη συνέχεια όπως είπε προκάλεσε αναστάτωση στον χώρο και ανέβηκε με το μωρό στο δωμάτιο του εγκλήματος.
Μάλιστα, ο κατηγορούμενος ευχαρίστησε την πρόεδρο για την εξής ερώτηση που του έκανε: «Αλήθεια γιατί βάλατε το παιδί δίπλα στη νεκρή μαμά του;». Απαντώντας ο κατηγορούμενος είπε: «Χαίρομαι που με ρωτάτε. Είναι κάτι που έχει συζητηθεί αρκετά. Δεν μπορούσα να την αφήσω στον κάτω όροφο. Δεν ήξερα πότε θα έρθει η αστυνομία». Η πρόεδρος επέμενε για την επιλογή του να βάλει το παιδί στο κρεβάτι και όχι στο λίκνο, όπου θα ήταν και πιο ασφαλές.
Πρόεδρος: Γιατί δίπλα στο παγωμένο σώμα της μαμάς του;
Κατηγορούμενος: Στα σκατά που έφτιαξα με ένοιαζε να ήταν όσο πιο ασφαλές γινόταν το παιδί. Εκεί ήταν ασφαλές, δεν μπορούσε να πέσει….
Πρόεδρος: Γιατί δεν βρέθηκαν αποτυπώματα στα αντικείμενα που αγγίξατε και συνδέονται με την μετέπειτα συγκάλυψη;
Κατηγορούμενος: Κάποια στιγμή όταν έβγαλα το παράθυρο έβαλα τα γάντια της μηχανής. Ενδεχομένως και την κάμερα να την έβγαλα με τα γάντια. Κάποια στιγμή κατέβηκα στο υπόγειο πήρα τα γάντια για να κάνω τα υπόλοιπα….
Αναφερόμενος στην κλήση που έκανε στην αστυνομία για να καταγγείλει ληστεία ο κατηγορούμενος είπε: «Κατά λάθος δεν μπόρεσα να καλέσω με την πρώτη την αστυνομία. Χρησιμοποίησα τα χέρια μου».
Πρόεδρος: Ακολούθως αναφέρετε στις αρχές τα περί ληστείας και επί 37 ημέρες αποκρύψετε το έγκλημα. Αυτό σας ήταν εύκολο;
Κατηγορούμενος: Καθόλου εύκολο. Οι 37 αυτές ημέρες για ο,τι αδικαιολόγητο έγινε ήταν βασανιστικές…
Πρόεδρος: Αν σας βασάνιζε αυτό γιατί δεν πήγατε στις αρχές να πείτε την αλήθεια;
Κατηγορούμενος: Σκέφτομαι το μωρό μου που ήταν όλη μου η ζωή… Όταν γνώρισα τους ανθρώπους στο Ανθρωποκτονιών ειλικρινά πίστευα ότι αργά ή γρήγορα θα έβρισκαν την αλήθεια. Είχα πολλές ευκαιρίες αν ήθελα να έχω φύγει αν η βούληση μου ήταν να παρατήσω τους πιο κοντινούς ανθρώπους.
Πρόεδρος: Παραμείνετε εδώ για να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες των πράξεών σας;
Κατηγορούμενος: Εγώ είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναδώ τη γυναίκα μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να έχω αγκαλιά την κόρη μου και δεν θα την αφήσω ποτέ. Ήλπιζα ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα το κατάφερνα.
Πρόεδρος: Είχατε το ηθικό ανάστημα να μεγαλώσετε αυτό το παιδί;
Κατηγορούμενος: Εγώ ήμουν διαλυμένος και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν κάθε δευτερόλεπτο να προσπαθώ για εκείνη που δεν θα γνωρίσει τη μητέρα της εξαιτίας μου. Και η Καρολάιν θα έπρεπε να είναι δίπλα μου. Όχι εδώ. Να είμαστε κάπου αλλού. Στο παιδί μου αξίζουν τα πάντα, αλλά τα πάντα δεν θα τα έχει ποτέ γιατί δεν έχει τη μανούλα της, την οποία της τη στέρησαν εγώ.
protothema
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου