Τότε είχε επιλεγεί ουσιαστικά να αλλάξει το καταστατικό για να δοθούν στη χώρα μας περισσότερα δανεικά απ’ όσα εδικαιούτο, μία εξέλιξη που απέτρεψε την αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία και ήταν αναγκαία για να καταστεί βιώσιμο το χρέος.
Ο αναπληρωτής διευθυντής της Διεύθυνσης Στρατηγικής, Πολιτικής και Επιθεώρησης Hugh Bredenkamp δήλωσε ότι το 2010 θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα η ελληνική κρίση, απ’ ότι τελικά έγινε μέσω της συστημικής εξαίρεσης. Στην ουσία αμφισβητεί τη μεθόδευση που επέλεξε τότε το Ταμείο σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους.
Στην πολυσέλιδη έκθεση τονίζονται τα εξής:
«Όταν η ελληνική κρίση κορυφώθηκε στις αρχές του 2010, ούτε οι θεσμικές ρυθμίσεις στη ζώνη του ευρώ, ούτε οι χρηματοοικονομικές αγορές ήταν έτοιμες για αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σε μια νομισματική ένωση στην οποία μετείχαν στενά συνδεδεμένες προηγμένες οικονομίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η συστηματική εξαίρεση αγόρασε χρόνο για να αποκτηθούν οι απαραίτητες αντιπυρικές ζώνες. Όμως, η αποτελεσματικότητα του ελληνικού προγράμματος διάσωσης στον μετριασμό της μετάδοσης της κρίσης ήταν μειωμένη».
Σύμφωνα με την έκθεση, αργότερα ελήφθη πολιτική απόφαση από τους ηγέτες της Ευρωζώνης οι οποίοι δέχθηκαν πως οι όροι χρηματοδότησης της Ελλάδος από τον επίσημο τομέα έπρεπε να βελτιωθούν για να ενισχύσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Τα στελέχη του Ταμείου δικαιολογούνται, για να μην λάβουν το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης που τους ανήκει, και υπογραμμίζουν στην έκθεση πως οι πολιτικές δηλώσεις που έγιναν τότε για το ελληνικό πρόγραμμα ενέτειναν τις αμφιβολίες για την κατάσταση χωρών της Ευρωζώνης, και ανάγκασαν τους επενδυτές να αναθεωρήσουν τις θέσεις τους σχετικά με το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους σε αυτές τις χώρες (εννοεί όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία). Καταγράφει τη δήλωση στο Ντοβίλ της Καγκελαρίου Μέρκελ και του προέδρου Σαρκοζί που πρότειναν να μοιραστούν το βάρος μελλοντικών χρεοκοπιών και οι ιδιώτες με αποτέλεσμα να κλιμακωθεί και για ένα διάστημα να γίνει ανεξέλεγκτη η κρίση στην Ιρλανδία.
Είναι σημαντικό, πάντως, αν και για την Ελλάδα ήρθε πολύ αργά αυτή η παραδοχή, ότι το ΔΝΤ ομολογεί πως όσα έγιναν τον Μάιο του 2010 για να παρακαμφθούν τα εμπόδια και να δοθούν τα δανεικά στην Ελλάδα δεν ήταν ορθά, διότι:
— Καθυστέρησε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, μία εξέλιξη που είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία, και,
— Δεν απετράπη τελικά η μετάδοση και διάχυση των επιπτώσεων της ελληνικής κρίσης χρέους σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Υπογραμμίζεται πάντως ότι στην περίπτωση της Ελλάδα το 2010 δεν περιλήφθηκε στο πρόγραμμα αναδιάρθρωση του χρέους με έγκριση της ίδιας της χώρας.
mignatiou
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου