Έστω την ίδια στιγμή, ότι το εξωτερικό χρέος της χώρας βρίσκεται γύρω στα 310 δις ευρώ. Και ας δεχτούμε πως υφίσταται αυτό και ένα «γενναίο» κούρεμα 60 ολόκληρων δις ευρώ και φτάνει με μιας στα 250 δις ευρώ, χωρίς κανείς να μας ζητήσει καινούρια μέτρα (Θαύμα! Θαύμα!).
Έστω τέλος πως θα υπάρχει μια μέση ανάπτυξη τουλάχιστον ίση με το μέσο επιτόκιο των δανείων μας και έστω ότι αυτή είναι 2,5% κατ’ έτος.
Βγαίνει με αυτόν τον τρόπο η οικονομία μας;
Όχι, όσο δημιουργεί πρωτογενή ελλείμματα. Ακόμη, όχι όσο τα τυχόντα πρωτογενή πλεονάσματα είναι μικρότερα από τον ετήσιο τόκο των δημόσιων δανείων. Στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 6,25 δις ευρώ (250Χ2,5%=6,25 δις). Με τον τρόπο αυτό, και αν ολόκληρο το πρωτογενές μας πλεόνασμα το χρησιμοποιήσουμε για την εξόφληση των ετήσιων τόκων, θα έχουμε ετήσια μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά 3% περίπου ετησίως. Δηλαδή από 138% του ΑΕΠ στην αρχή του παραδείγματος, θα καταλήξει 120% μέσα σε πέντε περίπου χρόνια μέσης ανάπτυξης 2,5% κατ’ έτος.
Αυτά που γράφουμε είναι απλώς νούμερα. Ο τελευταίος μπακάλης της γειτονιάς μπορεί να τα επιβεβαιώσει. Φυσικά, τα κράτη δεν ζούνε μονάχα με νούμερα. Οι άνθρωποι δεν τρώνε νούμερα, τα νούμερα δεν γεμίζουν την κοιλιά. Το κακό είναι πως ακόμη και αυτά τα νούμερα, δεν είναι τα αληθινά νούμερα. Αν υποθέσουμε πως η χώρα θα βγει στις αγορές σύμφωνα με το σενάριο της δανειακής σύμβασης, τότε θα πρέπει να περιμένουμε πως τα επιτόκια δανεισμού της θα είναι μεγαλύτερα από 2,5%, μπορεί και διπλάσια! Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσον είναι εφικτή η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης των 6-7 δις ευρώ ετησίως, δεν θυμάμαι πότε η χώρα είχε τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα τελευταία φορά. Και μην ξεχνάμε πως απαιτείται η διατήρηση αυτών των πλεονασμάτων για μια σειρά ετών και η χρησιμοποίησή τους στο σύνολό τους για αποπληρωμή τόκων, την ώρα που η κοινωνία θα χειμάζεται και θα αγωνιά για λίγη δημοσιονομική χαλάρωση.
Ο τελευταίος μανάβης της λαχαναγοράς θα σας έλεγε πως αυτό το σενάριο απλώς δεν βγαίνει. Γιατί κανείς πολιτικός δεν τολμά να το παραδεχτεί; Γιατί η ευρωζώνη και η τρόικα δεν βγαίνουν να πούνε την αλήθεια; Το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι μη βιώσιμο, τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια ακόμη και αν μειωθεί με ένα γενναίο OSI. Η λύση για να διατηρηθεί η Ελλάδα εντός ευρωζώνης και συγχρόνως να καταφέρει να αλλάξει το παλιό της οικονομικό μοντέλο και να οδηγηθεί σε οικονομία ελεύθερης αγοράς και συνεπώς να γίνει ανταγωνιστική και να αρχίσει να αναπτύσσεται, προϋποθέτει δύο τουλάχιστον παραμέτρους:
Το εξωτερικό χρέος της χώρας μετατρέπεται ολόκληρο σε διακρατικό εντός της Ευρωζώνης (αποκλειόμενου του ΔΝΤ) και παγώνει για χρονικό διάστημα ικανό να επιτρέψει στην χώρα να ανασυγκροτηθεί οικονομικά
Σε συνεργασία με τους εταίρους μας, σχεδιάζουμε και εφαρμόζουμε με συμμετοχή της πλειοψηφίας του συνταγματικού πολιτικού χώρου, ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και επανίδρυσης τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, με ευρωπαϊκά και ιδιωτικά κεφάλαια. Ένα πρόγραμμα που θα οδηγήσει την χώρα έξω από τον σημερινό φαύλο κύκλο της παραοικονομίας, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και του κρατισμού, στον ενάρετο κύκλο των επενδύσεων, της επιχειρηματικότητας, της ελεύθερης αγοράς και της δίκαιης και σταθερής φορολογικής νομοθεσίας
Μονάχα όταν φτάσουμε στο σημείο να επανεκκινήσουμε μια παραγωγική, εξωστρεφή και καινοτόμα ιδιωτική οικονομία και να περιορίσουμε το σπάταλο και αδηφάγο κράτος σε καλούπια και λειτουργία σύγχρονης χώρας, μονάχα όταν η ανεργία έχει περιοριστεί στα φυσιολογικά για την χώρα επίπεδα, όταν οι εργασιακές σχέσεις θα έχουν αναδομηθεί, το νέο ασφαλιστικό θα έχει δρομολογηθεί και ο ιδιωτικός δανεισμός θα έχει ομαλοποιηθεί μαζί με την εύρυθμη λειτουργία ενός αληθινού τραπεζικού τομέα, τότε θα μπορέσουμε να ξανασυζητήσουμε για επανεξυπηρέτηση του εξωτερικού μας χρέους με όρους και συνθήκες εκείνης της εποχής.
Οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα πρέπει να καταλάβουν πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρουν κάποτε να πάρουν πίσω ένα μέρος από τα δανεικά που τους χρωστάμε, ενώ συγχρόνως να διατηρήσουν την συνοχή και την ενότητα εντός της ευρωζώνης. Αλλιώς, λυπάμαι που θα το γράψω, αλλά αργά ή γρήγορα η χώρα θα πάψει να εξυπηρετεί τελείως το εξωτερικό της χρέος και θα αναγκαστεί με ή χωρίς την θέλησή της να φύγει από την ευρωζώνη, επειδή έτσι κι αλλιώς, τα νούμερα δεν βγαίνουν πια. Οι εταίροι μας σε αυτή την περίπτωση δεν θα πάρουν πίσω μία, η ευρωζώνη ίσως οδηγηθεί σε διάλυση και η χώρα μας στην τελειωτική καταστροφή. Υπάρχει κανείς αλήθεια στην Ευρώπη που να μπορεί να αντέξει τις συνέπειες ενός τέτοιου ακραίου σεναρίου; Κι αν υπάρχει, αλήθεια τι έχει να κερδίσει ο ίδιος;
antinews
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου