«Όταν συνάντησα τον πατέρα Αντώνιο περνούσα κάποια σκοτάδια στη ζωή μου. Είχα χάσει την πίστη μου σε Θεό και ανθρώπους. Ο τρόπος που λειτούργησε μέσα μου ο λόγος του ήταν καθαρτικός. Ποτέ δεν ήταν πιεστικός. Όταν είχα πάει εγώ στην κατασκήνωση τα παιδιά έπαιζαν μπάσκετ. Δεν φανταζόμουν ότι θα παίρνει τέτοια αγάπη από τα παιδιά. Επειδή υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες ανθρώπων, αυτό που μου έκανε εντύπωση και με έπεισαν…ήταν τα βλέμματα αυτών των παιδιών προς τον πατέρα Αντώνιο. Έβλεπα 40 παιδιά μαζί κι ακόμα κι εκείνος που φυσιογνωμικά φαινόταν πιο ταραχοποιός, έπαιρνε από το χέρι και καθησύχαζε αλλά πιο φοβισμένα παιδάκια. Αυτό που έκανε δηλαδή ο πατέρας Αντώνιος ήταν συγκλονιστικό» ανέφερε, ενώ ακολούθησε η στιχομυθία:
«Συνήγορος υπεράσπισης: Μέχρι να γίνουν οι καταγγελίες είχατε ακούσει οτιδήποτε;
Μάρτυρας: Όχι δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα.
Υπεράσπιση: Αν υπήρχε λόγος να εμπιστευτείτε το παιδί σας σε μια δομή, θα το εμπιστευόσασταν στην Κιβωτό;
Μάρτυρας: Με κλειστά μάτια….».
naftemporiki
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου