Ο Ρουβίκωνας πέταξε κόκκινες μπογιές στο προαύλιο της Ιταλικής πρεσβείας, με την αστυνομία να προχωρά συνολικά σε 14 προσαγωγές.
Στο βίντεο φαίνονται τα μέλη της αναρχικής ομάδας να πραγματοποιούν «καταδρομική» έφοδο. Συγκεκριμένα έτρεξαν γρήγορα προς την πρεσβεία, άλλα μέλη πήδηξαν τα κάγκελα και μπήκαν μέσα και άλλοι πέταξαν μπογιές και «τρικάκια» απ’ έξω.
Οι 14 προσαχθέντες είναι 6 Έλληνες, 4 Κύπριοι και 4 αλλοδαποί οι οποίοι εξετάζονται στην κρατική ασφάλεια για να διαπιστωθεί αν έχουν σχέση με την ενέργεια.
Εικόνες από το σημείο
Το κείμενο που ανήρτησε ο Ρουβίκωνας στο indymedia.org
«Η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο δείχνει να είναι μια πραγματική και επικίνδυνη για τις κοινωνικές βάσεις συνθήκη. Πράγματι σε μια σειρά ισχυρά κράτη, κάποια από αυτά περιφερειακές υπερδυνάμεις την εξουσία καταλαμβάνουν κόμματα και πολιτικοί που εκπροσωπούν έναν μεταμοντέρνο (και για την ώρα light) φασισμό. Ουγγαρία, Πολωνία, Αυστρία, Ινδία, Βραζιλία, Φιλιππίνες κι ο κατάλογος μεγαλώνει. Μια από τις ποιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η Ιταλία.
Αυτό που συνέβη εκεί είναι ίσως το μοντέλο για την ακροδεξιά πλημμυρίδα στην Ευρώπη. Το πρώτο που πρέπει να αντιληφθούμε είναι η πολιτική και προπαγανδιστική παρακμή της αστικής δημοκρατίας ως μέσο κοινωνικού ελέγχου και καναλιζαρίσματος της βάσης στις βολικές για το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας κατευθύνσεις. Ο δημοκρατικός μύθος του ελέγχου της εξουσίας από τους ψηφοφόρους έχει καταρρεύσει. Η περίοδος της κρίσης ανέδειξε την αδυναμία του πολιτικού συστήματος αντιπροσώπευσης να αντιπαλέψει την επιβολή των προαποφασισμένων επιλογών της ντόπιας και διεθνούς κυριαρχίας.
Η ψήφος έχει χάσει οριστικά το κύρος της ως εργαλείο των πολλών, είναι οριακά στα πλαίσια της επιλογής μικρότερου κακού και μάλισταμε όρους marketing πολιτικών προϊόντων. Αυτή η συνθήκη βρέθηκε να υφίσταται σε μια περίοδο κρίσης και προλεταριοποίησης. Οι κοινωνικές βάσεις, τα εργατικά και μικροαστικά στρώματα μόλις είδαν τις αναθέσεις τους (που κάποιες απο αυτές όπως στην μνημονιακή Ελλάδα συνδυάστηκαν με κοινωνικούς αγώνες) σε καθεστωτικά αριστερά σχήματα (όπως ο Σύριζα) να εξευτελίζονται. Το χάος αυτό αποτελεί το υπόστρωμα για την ανάθεση από μαζικοποιημένους και άβουλους ψηφοφόρους σε ακροδεξιές συσκευασίες.
Η αλήθεια είναι ότι ο μανιχαϊσμός τους (φταίνε οι ξένοι, νόμος και τάξη, επιστροφή στην θαλπωρή εθνικών/θρησκευτικών παραδόσεων) είναι πολύ θελκτικός σε αυτό το υποκείμενο. Δεν του ζητάει τίποτα άλλο από το να κάτσει στην άκρη ενώ η πατρική εξουσία θα τσακίζει τους πλέον αδύναμους καθησυχάζοντας έτσι το φόβο του ότι είναι ο επόμενος στην λίστα. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι η πείρα έχει δείξει ότι οι ακροδεξιές ηγεσίες αποδεικνύονται πολύ πιο αποφασιστικές και μάχιμες από τα ανέκδοτα της καθεστωτικής αριστεράς τύπου Σύριζα, Ποδέμος κλπ. Και είναι λογικό. Ο ακροδεξιός λόγος έχει πολύ λιγότερες αντιφάσεις όταν λειτουργεί συστημικά, όταν οι αλλαγές γίνονται από τα πάνω σε αντίθεση με την αριστερά που αρέσκεται σε εξωσυστημικές πομφόλυγες, απραγματοποίητες χωρίς πλατιά λαϊκή συμμετοχή. Για να το πούμε απλά, με την βάση σε ρόλο χειροκροτητή, ευκολότερα «σκίζει μνημόνια» ένας «Σαλβίνι» παρά ένας «Τσίπρας».
Φυσικά πίσω από την ακροδεξιά, αυτή την για την ώρα light και δημοκρατική ακροδεξιά, υπάρχουν πτέρυγες των εθνικών αστικών τάξεων και των πολιτικών ελίτ που επιθυμούν να αντιπαλέψουν το μπλοκ συμφερόντων άλλων καπιταλιστικών/πολιτικών μπλοκ που είναι προσανατολισμένα στην τάξη πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι μια από τις συνέπειες του πολυπολικού κόσμου στον οποίον πλέον ζούμε και θα πρέπει να την λαμβάνουμε υπόψη ακόμα και για μικρότερες δυνάμεις στον χάρτη όπως η Ελλάδα, γιατί είναι ένας παράγοντας που θα οξυνθεί τα επόμενα χρόνια και θα λειτουργήσει σαν διαχρονικός τροφοδότης ακόμα και του original φασισμού που καιροφυλακτεί.
Για να δούμε την φύση της ακροδεξιάς πλημμυρίδας αρκεί μια λίστα με το τι έκανε ο Σαλβίνι στην Ιταλία τον τελευταίο καιρό. Χιλιάδες μετανάστες, άντρες, γυναίκες και παιδιά καταλήγουν είτε στον πάτο της μεσογείου είτε περιπλανιούνται στην θάλασσα μέχρι να φιλοτιμηθεί κάποια άλλη χώρα να τους σώσει την ζωή. Οργάνωσε μια εξαιρετικά επιτυχημένη επικοινωνιακή φούσκα αντίθεσης με την ΕΕ προσανατολισμένης στην εθνική κυριαρχία για να καταλήξει στις προσυμφωνημένες με την ΕΕ επιλογές. Στηρίζει και καλύπτει ανοιχτά τον εξωθεσμικό φασισμό και τις οργανώσεις του όπως αυτές των ναζιστών της casapound. Στέκεται ενάντια σε κάθε περιβαλλοντική προστασία και στηρίζει ανοιχτά κάθε περιβαλλοντικά βρώμικη μπίζνα όπως αυτές των ορυκτών καυσίμων. Διατηρεί ένα επικοινωνιακό προφίλ τηλεοπτικού σταρ πρωινάδικων πουλώντας την προσωπική του ζωή και εμπλεκόμενος διαρκώς σε κατασκευασμένα σκάνδαλα για να διατηρεί την εικόνα του στον αφρό. Καταργεί αντιρατσιστικούς νόμους και συνταυτίζεται με τον γηπεδικό φασισμό. Υποστηρίζει ανοιχτά συνωμοσιολογικές θεωρίες όπως αυτή του «αντιεμβολιαστικού κινήματος» που ήδη έχει πολλαπλασιάσει τους θανάτους κυρίως παιδιών σε όλη την Ευρώπη. Απειλεί, κατά το πρότυπο Ερντογάν, όποιον εκφράζεται υπέρ αντισυστημικών ενεργειών στο Ιντερνέτ. Προαναγγέλλειμαζική ρατσιστική καταγραφή των Ρομά και άλλων μειονοτήτων στην Ιταλία. Επαναφέρει τις κατασταλτικές στοχεύσεις του Ιταλικού κράτους τις δεκαετίας του 70 αρχίζοντας κυνήγι μαγισσών σε όλο τον κόσμο για καταζητούμενους απο το μαζικό κίνημα εκείνης της δεκαετίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαγωγή στην Βολιβία του αγωνιστή Τσέζαρε Μπατίστι που επι 26 χρόνια ζούσε με πολιτικό άσυλο στην Βραζιλία κατόπιν συνεννόησης του με τον νεοκλεγέντα φασίστα πρόεδρο της Βραζιλίας Μπολσονάρο (αλλά και με τον αριστερό αστέρα Εβο Μοράλες της Βολιβίας).
Το τελευταίο του κατόρθωμα είναι η άσκηση διώξεων για πολυετείς φυλακίσεις σε αγωνιστές που πολέμησαν στην Συρία στο πλευρό των κούρδων ενάντια στο Ισλαμικό κράτος. Αντιφατικό θα έλεγε κανείς αν πάρει σοβαρά την αντι-ισλαμική ρητορική των φασιστών, την αντικατάσταση των εβραίων με τους μουσουλμάνους στην θέση του μεγάλου παγκόσμιου φόβου. Κι όμως. Όποιος καταλαβαίνει τον φασισμό γνωρίζει πως όλο αυτό είναι μια επίφαση. Ο εξωτερικός εχθρός δαιμονοποιείται για να κατασταλεί ο εσωτερικός. Πολύ περισσότερα χωρίζουν τον κάθε Σαλβίνι με τους επαναστάτες που από όλο τον κόσμο πήγαν στην Συρία να ρισκάρουν την ζωή τους στο όνομα του διεθνισμού και της ελευθερίας, από ότι τον χωρίζουν με το φονταμενταλιστικό σκοτάδι του κάθε Ισλαμικού κράτους. Φασίστες και Τζιχαντιστές μοιράζονται πολλά κοινά και λίγες διαφορές. Τελικά οι εχθροί τους είναι κοινοί.
Είμαστε κι εμείς μέρος αυτών των εχθρών τους. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, καθένας και καθεμιά που αγαπάει την ελευθερία και την ισότητα είναι εχθρός τους όπου κι αν βρίσκεται στον κόσμο. Η σύγχρονη ακροδεξιά διαθέτει πλέον μια δύναμη που της την δίνει η αστικοδημοκρατική ανάθεση και η διάχυτη κοινωνική αγωνιστική αποστράτευση. Η απάντηση σε αυτή δεν μπορεί να δοθείαπό την μήτρα που τους γεννάει. Δεν δίνεται στις εκλογές, δεν δίνεται στο κοινοβούλιο, δεν δίνεται στα τηλεοπτικά πάνελ. Δίνεται στο πεζοδρόμιο, δίνεται με την επαναστατική οργάνωση, στον πολιτικό αγώνα, τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τους χώρους εκπαίδευσης, τα γήπεδα, τους στρατώνες, παντού. Δίνεται με την αδιάκοπη πολεμική με τον λόγο και τις αποφασιστικές πράξεις που ναι, διαταράσσουν την κοινωνική ειρήνη, την ειρήνη του επεκτεινόμενου ακροδεξιού νεκροταφείου.
Ακόμα και οι πιο πιστοί δημοκράτες πρέπει να αναρωτηθούν: θα αρκεστούν σε αυτά που ήδη έχουν οι φασίστες; Θα αφήσουν την εξουσία όσο χαλαρά την πήραν; Θα αφήσουν το αστικοδημοκρατικό πεδίο ως έχει ή θα το νοθεύσουν προς όφελός τους; Τι θα γίνει όταν από την κορυφή αρχίσουν να κινητοποιούν, με τα μέσα που τους δίνει το κράτος τα πιο αντιδραστικά κομμάτια της βάσης; Τι θα γίνει δηλαδή όταν το ρούχο της αστικής νομιμότητας αρχίσει να τους στενεύει; Ο δημοκράτες θα βρεθούν ενώπιων των αυταπατών τους και θα χρειαστεί να κάνουν δύσκολες επιλογές.
Εμείς πάλι που δεν είμαστε δημοκράτες αλλά αναρχικοί αυτές τις επιλογές τις έχουμε κάνει από καιρό. Στεκόμαστε στο πλευρό των αγωνιζόμενων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από το Κουρδιστάν ως το Μεξικό, από την Ουκρανία έως την Χιλή. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι-ες στον αγώνα 302 κούρδων απεργών πείνας –με την υγεία πολλών απο αυτών σε οριακή κατάσταση – για την άρση του ειδικού καθεστώτος απομόνωσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Χτυπάμε τον φασισμό χωρίς τις αυταπάτες της αστικής νομιμότητας ακόμα και στο συμβολικό επίπεδο. Είμαστε εδώ όχι μόνο για να σταματήσουμε αυτό το ακροδεξιό γέννημα αλλά για βάλουμε το χέρι μας ώστε οι κοινωνικές βάσεις να ξεπαστρέψουν μια ώρα αρχίτερα την σκύλα που το γεννάει: το κράτος και το κεφάλαιο.
ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΤΣΑΛΑΝ
Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου