Ανάμεσα στις αποφάσεις αυτές ήταν η αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του "κράτους" και η καθιέρωση του εορτασμού του Ίλιντεν ως εθνικής εορτής. Πρόεδρος εκλέχθηκε ο Metodija Andonov - Cento, έμπορος από το Prilep, και αντιπρόεδροι οι Panko Brasnarov, δάσκαλος από το Veles, και Emanuil Cuckov, διεθυντής Γυμνασίου στο Stip. Κανείς από τους τρεις δεν ανήκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Η γραμμή που κυριαρχούσε στο ASNOM ήταν η ενοποίηση της Μακεδονίας (ως κύριος στόχος) και μετά η οργανική της ένταξη στη Γιουγκοσλαβία. Αν η ενοποίηση της Μακεδονίας ήταν αδύνατη στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας εξεταζόταν η λύση της Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία.
Metodija Andonov- Cento
Το πρόγραμμα του ASNOM προέβλεπε δημοκρατικό καθεστώς και σεβασμό της ατομικής ιδιοκτησίας. Διακηρυσσόταν επίσης η ισοτιμία και η αδελφοσύνη με τους Αλβανούς, τους Τούρκους και τους Βλάχους της γιουγκοσλαβικής «Μακεδονίας». Τον Σεπτέμβριο του 1944 το ASNOM εγκαταστάθηκε στα Σκόπια. Σταδιακά το προεδρείο του ASNOM άρχισε να δείχνει φυγόκεντρες τάσεις που κρίθηκαν επικίνδυνες από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας. Στην τρίτη σύνοδο του ASNOM (14-16 Απριλίου 1945) συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση των Σκοπίων που ανέλαβε την εκτελεστική εξουσία, ενώ το ASNOM μετατράπηκε σε Κοινοβούλιο.
Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Lazar Kolisevski, ο οποίος ακολουθούσε πιστά την πολιτική του Βελιγραδίου. Όσοι θεωρούνταν αντίθετοι στην προσέγγιση αυτή Βελιγραδίου- Σκοπίων περιθωριοποιήθηκαν. Ο (γνωστός μας) Kiro Gligorov, επιτετραμμένος για τα οικονομικά στο ASNOM στάλθηκε στο Βελιγράδι ως γραμματέας στην ομόσπονδη κυβέρνηση. Στο προσκήνιο εμφανίστηκε ξανά μετά από 45 περίπου χρόνια!
Ο Cento συνελήφθη για αποσχιστικές κινήσεις, δικάστηκε και τιμωρήθηκε αυστηρά: 11 χρόνια καταναγκαστικά έργα (23 Νοεμβρίου 1946). Πέθανε από καρκίνο του στομάχου το 1957 σε ηλικία 56 ετών. Η υγεία του είχε κλονιστεί κατά τη διάρκεια της έκτισης της ποινής του. Σταδιακά όλοι όσοι ανήκαν στον εθνικιστικό σλαβομακεδονικό πυρήνα εξουδετερώθηκαν. Για να αποφευχθεί οποιαδήποτε βουλγαρική επιρροή τα σύνορα με τη Βουλγαρία έμειναν κλειστά, ενώ δεν επιτρεπόταν να διακινούνται βουλγαρικές εφημερίδες. Υπήρχαν ωστόσο και αντίθετοι προς το κομμουνιστικό καθεστώς, οι οποίοι πέρασαν σταδιακά, στην αφάνεια. Έτσι ολοκληρώθηκε η ένταξη της νεόκοπης "Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας" στο κράτος της Γιουγκοσλαβίας.
Η "μακεδονική" γλώσσα - Η σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων
Για την λεγόμενη μακεδονική γλώσσα έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε πρόσφατο άρθρο μας. Θα δούμε τώρα πώς δημιουργήθηκε αυτή η γλώσσα, που φυσικά δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων.
Για τη συγκρότηση του "μακεδονικού" έθνους βασικό συστατικό ήταν η κωδικοποίηση μιας λόγιας σλαβομακεδονικής γλώσσας, η οποία στην επίσημη προπαγάνδα χαρακτηρίστηκε ως "η γλώσσα των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου" και επισημάνθηκε η σημασία της για τον ορθόδοξο σλαβικό κόσμο. Η πρώτη επιτροπή για το γλωσσικό διεξήγαγε τις εργασίες της από τις 27 Νοεμβρίου ως τις 4 Δεκεμβρίου 1944. Καθώς δεν υπήρχε γραπτή παράδοση (έτσι τα κείμενα των Parlivec, Zinzifov και των αδελφών Miladinovi του 19ου αιώνα βαπτίστηκαν "σλαβομακεδονική λογοτεχνική παραγωγή") κρίθηκε απαραίτητη η άντληση γλωσσικών δανείων από την σερβική και τη βουλγαρική γλώσσα.
Μια πλήρη επιστημονική ανάλυση για την γλώσσα των Σκοπίων κάνει ο αείμνηστος φιλόλογος Νικόλαος Ανδριώτης στο έργο του "Το Ομόσπονδο Κράτος των Σκοπίων" (έκδοση στα ελληνικά, 1960). Γράφει χαρακτηριστικά ότι "το σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα του κράτους των Σκοπίων" δεν ανήκει ούτε στη σερβική ούτε στη βουλγαρική γλώσσα.
"Είναι όπως ορίζει ο A. Vaillant ένα ιδίωμα που γενεαλογικά ανήκει μάλλον σε μια βουλγαρομακεδονική ενότητα, η οποία αντιτίθεται σε μιαν άλλη γλωσσική ενότητα, τη σερβοκροατική. Κατάγεται κατευθείαν από ένα σλαβικό ιδίωμα, που μιλούσαν κατά τον 9ο- 10ο αιώνα μ.Χ. στη Βόρεια Μακεδονία και στο οποίο μετέφρασαν την Αγία Γραφή ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η σερβική γλώσσα μαζί με την ελληνική και την τουρκική ήταν μια από τις τρεις επίσημες γλώσσες της τουρκικής διοίκησης της Βόρειας Μακεδονίας. Αν έλειπε η όψιμη σερβική επίδραση, η ομοιότητα του ιδιώματος του κράτους των Σκοπίων θα ήταν μεγαλύτερη απ' όση είναι σήμερα και οι διαφορές ανάμεσά τους θα ήταν μικρότερες." (Ν. Π. Ανδριώτης "Το Ομόσπονδο Κράτος των Σκοπίων")
Ας έρθουμε όμως και στα πολιτικά γεγονότα που συνόδευσαν τη γέννηση αυτής της γλώσσας, όπως τα καταγράφει ο καθηγητής Σπυρίδων Σφέτας στο βιβλίο του "Η Διαμόρφωση της Σλαβομακεδονικής Ταυτότητας".
Για το αλφάβητο της νέας γλώσσας υπήρξαν διαφωνίες. Ο σερβικής καταγωγής Blaze Koneski τάχθηκε υπέρ της υιοθέτησης του σερβικού αλφαβήτου του Vuk Karadzic με την εισαγωγή των σερβικών C και Dj και τον εξοβελισμό του "τυπικού βουλγαρικού φωνήεντος Α (ερ γκολιάμ)". Όσοι προέρχονταν από τη Βουλγαρία, όπως ο ποιητής Venko Markovski δεν συμφώνησαν μ' αυτήν την πρόταση. Τότε το ΚΚ "Μακεδονίας" απευθύνθηκε προς το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας ζητώντας τη συνδρομή Σοβιετικών φιλολόγων.
Η επιστολή αυτή ξεκινούσε ως εξής: "Αγαπητοί σύντροφοι έχουμε μεγάλες δυσκολίες στο ζήτημα του μακεδονικού αλφαβήτου και της γλώσσας. Οι δυνάμεις μας δεν είναι σε θέση να λύσουν το ζήτημα αυτό όπως πρέπει. Επιβάλλεται να μας βοηθήσετε να έρθουν οι Σοβιετικοί φιλόλογοι- Derzavik και Bernstein που γνωρίζουν τη μακεδονική μας γλώσσα και εξέφρασαν την επιθυμία να μας βοηθήσουν." (8 Δεκεμβρίου 1944) Την ίδια περίπου εποχή η επίσημη κρατική εφημερίδα "Nova Makedonija" έγραφε μεταξύ άλλων: «Σήμερα έχουμε μακεδονικό κράτος και μακεδονική λόγια γλώσσα. Και μ΄ αυτό ήδη αναπτύσσεται η μακεδονική εθνότητα- το έθνος, το νεότεο από όλα τα άλλα έθνη στα Βαλκάνια. Όμως μ' αυτό δεν ολοκληρώνεται η μακεδονική εθνική εξέλιξη. Ποτέ η εθνική συνείδηση του μακεδονικού λαού δεν ήταν τόσο ψηλά ανεβασμένη. Ποτέ η φιλοπατρία δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα...»(17/12/1944)
Ας επανέλθουμε στο ζήτημα της γλώσσας των Σκοπίων. Το ΚΚΓ ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για την αποστολή φιλολόγων στέλνοντας όμως όχι Σοβιετικούς αλλά ένα Σέρβο φιλόλογο, τον Vojslav Ilic, ο οποίος έφτασε στα Σκόπια στα Δεκεμβρίου 1944. Μετά από συγκρότηση φιλολογικής επιτροπής και ατέρμονες συζητήσεις, η λύση του (φιλολογικού) προβλήματος έγινε από πολιτικούς στο Βελιγράδι. Το βουλγαρικό γράμμα α (ερ γκολιάμ) εξοβελίστηκε. Τα σερβικά γράμματα lj,nj,j,dz και το παλαιο-εκκλησιαστικό σλαβονικό s (dz) διατηρήθηκαν. Τον Ιανουάριο του 1946 εκδόθηκε η πρώτη συνοπτική γραμματική της γλώσσας σε 16.000 αντίτυπα. Το ίδιο έτος ιδρύθηκε και το Πανεπιστήμιο "Κυρίλλου και Μεθοδίου των Σκοπίων".
Η Φιλοσοφική Σχολή είχε από την αρχή '' 'Εδρα των Νοτιοσλαβικών Γλωσσών'' στην οποία ανήκε και το "Σεμινάριο Μακεδονικής Γλώσσας". Στα τέλη του 1946 συγκροτήθηκε και ο "Σύλλογος Λογοτεχνών της Μακεδονίας". Το 1946 θεμελιώθηκαν το Εθνικό Θέατρο, η Όπερα και ο Κινηματογράφος, ενώ άρχισε τη λειτουργία του ο ραδιοφωνικός σταθμός των Σκοπίων. Για να διαδοθεί η νέα γλώσσα έπρεπε να ιδρυθούν καινούρια σχολεία και να καταπολεμηθεί ο αναλφαβητισμός. Το 1944 το 64% του πληθυσμού των Σκοπίων ήταν αναλφάβητοι (300.000 άτομα, ηλικίας 10-50 ετών). Το σχολικό έτος 1944-45 υπήρχαν μόνο 11 γυμνάσια με 4.336 μαθητές. Η ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος ήταν ραγδαία. Το σχολικό έτος 1958-59 υπήρχαν 964 δημοτικά σχολεία με 63.324 μαθητές και 1.600 δασκάλους και 199 γυμνάσια με 107.600 μαθητές και 3.920 καθηγητές. Στο Πανεπιστήμιο των Σκοπίων το 1949-50 φοιτούσαν 1.000 φοιτητές. Το 1996-97 ο αριθμός τους έφτανε τις 22.000. Άλλο ζήτημα που απασχόλησε τις αρχές ήταν η αλλαγή της κατάληξης των επωνύμων από -ev σε -ski. Επρόκειτο για μία εντολή προερχόμενη από το Βελιγράδι, η οποία δυσαρέστησε το Προεδρείο του ASNOM, το οποίο στις 23/01/1945 κατέστησε σαφές ότι η αλλαγή από -ev σε -ski δεν ήταν υποχρεωτική αλλά προαιρετική και όσοι ήθελαν μπορούσαν να διατηρήσουν την κατάληξη των επιθέτων τους σε -ov, -ev. Ως υποχρεωτική κρίθηκε η διατήρηση της κατάληξης αυτής στα πατρώνυμα. Κάπως έτσι μετά από αρκετές περιπέτειες δημιουργήθηκε η "γλώσσα" των Σκοπίων.
'Αλλος βασικός παράγοντας στη διαδικασία της εθνογένεσης ήταν η ίδρυση μιας ορθόδοξης σλαβομακεδονικής Εκκλησίας.
Στον Μεσοπόλεμο η "Vardarska Banovina" υπαγόταν εκκλησιαστικά στο Σερβικό Πατριαρχείο και οι Επίσκοποι ήταν Σέρβοι.
Μετά την ενσωμάτωση της περιοχής στην Βουλγαρία το 1941 οι Σέρβοι μητροπολίτες Ιωσήφ των Σκοπίων και Βικέντιος της Στρώμνιτσας μαζί με τον σερβικό κλήρο, απελάθηκαν στη Σερβία.
Οι "ζώνες" στις οποίες κυριαρχούσαν οι Βούλγαροι υπήχθησαν στη Βουλγαρική Εξαρχία. Το Προεδρείο του ASNOM επιδίωκε την ίδρυση μιας αυτοκέφαλης σλαβομακεδονικής Εκκλησίας, ανεξάρτητης από το Σερβικό Πατριαρχείο, επικαλούμενο την "Παράδοση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας". Έτσι συγκροτήθηκε μια "Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Οργάνωση Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Μακεδονία". Στις 4 Μαρτίου 1945 η Επιτροπή συγκάλεσε μια κληρικολαϊκή συνέλευση, στην οποία συμμετείχαν 300 άτομα. Μετά από διάφορες εισηγήσεις που έγιναν συγκροτήθηκε μια ομάδα εργασίας, το οποίο υπέβαλε στη Συνέλευση για έγκριση. Το ψήφισμα προέβλεπε γενικά την ίδρυση μιας αυτοκέφαλης Εκκλησίας υπό την επωνυμία "Αρχιεπισκοπή Αχρίδας του Αγίου Κλήμη".
Οι συντάκτες του ψηφίσματος δεν είχαν γνώση των βασικών αρχών του εκκλησιαστικού δικαίου. Το αυτοκέφαλο χορηγείται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μετά από υποβολή αίτησης της ενδιαφερόμενης πλευράς και συμφωνίας με το Φανάρι και όχι ως αναγνώριση ενός τετελεσμένου γεγονότος. Αυτοκέφαλη Εκκλησία και ταυτόχρονα ένταξη σε ένα Πατριαρχείο σε ομοσπονδιακή βάση (αυτό είχε να κάνει με την ενδεχόμενη ίδρυση γιουγκοσλαβικού Πατριαρχείου) δεν είχε προηγούμενο στον ορθόδοξο κόσμο.
Η σερβική Εκκλησία, θεωρώντας τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως Νότια Σερβία, δεν δέχτηκε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας των Σκοπίων και απέτρεψε αντιπροσωπεία της ρωσικής Εκκλησίας, η οποία τον Απρίλιο του 1945 βρέθηκε στο Βελιγράδι να επισκεφθεί τα Σκόπια, μετά από πρόσκληση του Cuckov.
Μετά την αντίδραση της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Εκκλησίας, η οποία με απόφαση της 22/12/1945 χαρακτήρισε ως αντικανονική και αυθαίρετη πράξη την ανακήρυξη μιας αυτοκέφαλης "μακεδονικής Εκκλησίας" η λύση αναζητήθηκε στη χορήγηση αυτονομίας από το Σερβικό Πατριαρχείο.
Συνέλευση κληρικών στη Ρέσνα στις 25 Ιανουαρίου 1946 έθεσε το ζήτημα της αυτόνομης Εκκλησίας με την άδεια του Πατριαρχείου Σερβίας. Στις 8 Μαΐου 1946 σε γενική συνέλευση του κλήρου της γιουγκοσλαβικής '' Μακεδονίας'' ζητήθηκε ουσιαστικά η ίδρυση μια αυτόνομης Εκκλησίας στο πλαίσιο μιας υπό σύσταση Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γιουγκοσλαβίας. Η ίδρυση μιας τέτοιας Εκκλησίας θα υπονόμευε τον κυρίαρχο ρόλο του Πατριαρχείου Σερβίας, το οποίο δεν δέχθηκε τα αιτήματα των Σκοπιανών. Υπήρξε παρέμβαση και του ίδιου του Τίτο, που δεν ήθελε να επωφεληθούν οι Βούλγαροι από την εκκλησιαστική εκκρεμότητα. Μια λύση δόθηκε το 1958 όταν ο Σέρβος Πατριάρχης Γερμανός αναγνώρισε τελικά την εσωτερική αυτονομία της "μακεδονικής Εκκλησίας" και την εκλογή ντόπιων (μη Σέρβων) ως επισκόπων, αλλά υπογράμμισε ότι η νεότευκτη Εκκλησία θα παρέμενε στη δικαιοδοσία της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις αρχές Οκτωβρίου 1958 ανακηρύχθηκε η Αρχιεπισκοπή Αχρίδας και ιδρύθηκε η "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία" με ανώτατη κεφαλή της τον Πατριάρχη Σερβίας.
Ο πρώτος επίσκοπος της "Μακεδονικής Εκκλησίας" χειροτονήθηκε από τον Σέρβο Πατριάρχη. Το 1967 όμως, αυτή ανακήρυξε το αυτοκέφαλό της, με αποτέλεσμα η έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου να κηρύξει την ηγεσία της Σλαβομακεδονικής Εκκλησίας σχισματική. Το 2005 και μετά από διάλογο που δεν κατέληξε σε συμφωνία μεταξύ του Πατριαρχείου της Σερβίας και της σχισματικής Εκκλησίας, το Πατριαρχείο της Σερβίας προχώρησε στην επανίδρυση της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας στη FYROM (πηγή: Βικιπαίδεια).
Τα πρόσφατα γεγονότα με τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, η οποία "επανέρχεται" στο Οικουμενικό Πατριαρχείο χωρίς όμως να είναι βέβαιο αν εγκαταλείπει τον όρο "Μακεδονική" δίνουν σαφώς μια νέα διάσταση στο θέμα. Θα αναμένουμε την "κατάληξη" του ζητήματος αυτού και θα επανέλθουμε.
Ο αλυτρωτισμός στα βιβλία των Σκοπίων
Το φθινόπωρο του 2017, η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών έκανε μια εμπεριστατωμένη μελέτη για τα βιβλία των Σκοπίων και τις αλυτρωτικές αναφορές τους. Δημοσιεύονται αναλυτικά στο βιβλίο του Ν. Μέρτζου, "Το Μακεδονικό" (εκδ. 2018).
Σε όλα τα βιβλία των Σκοπίων, ως τις αρχές του 2018, υπάρχουν τα εξής στοιχεία:
i. Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες.
ii. Τον Μακεδονικό Αγώνα 1903-1908 διεξήγαγαν εναντίον των Ελλήνων οι Μακεδόνες και όχι οι Βούλγαροι κομιτατζήδες.
iii. Στην οθωμανική αυτοκρατορία υπήρξε μία (ανύπαρκτη στα οθωμανικά αρχεία) "Ενιαία Μακεδονία" την οποία στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, κατέκτησαν και διαμέλισαν οι κατακτητές της Έλληνες, Βούλγαροι και Σέρβοι.
iv. Η "Βαρντάρσκα Μακεντόνια" απελευθερώθηκε από τον ζυγό των Σέρβων χάρη στους αγώνες των Μακεδόνων και το 1991 ανακηρύχθηκε η ανεξάρτητη "Δημοκρατία της Μακεδονίας" η οποία είναι το μοναδικό ελεύθερο τμήμα της Ενιαίας Μακεδονίας και έχει το καθήκον να μεριμνά για τους υπόδουλους Μακεδόνες των γειτονικών κρατών.
v. Το 52% της Ενιαίας Μακεδονίας είναι η Εγκέιτσκα (Αιγαιατική) Μακεντόνια την οποία το 1923 η Ελλάδα αποίκισε με Έλληνες πρόσφυγες της Ανατολής και νόθευσε την εθνική ομοιογένεια των Μακεδόνων.
vi. Οι Αιγαιάτες Μακεδόνες πολέμησαν για να απελευθερώσουν την Εγκέιτσκα Μακεντόνια το 1941 – 1944 (Κατοχή) και το 1944 – 1949 (ελληνικός εμφύλιος). Όταν ηττήθηκαν, κατέφυγαν στην ελεύθερη «Μητέρα Μακεδονία», που τους χορήγησε πολεμική σύνταξη για τη συμμετοχή τους στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στους Έλληνες κατακτητές.
vii. Στην Εγκέιτσκα Μακεντόνια ζουν μέχρι σήμερα ακόμη άλλοι 250.000 «Αιγαιάτες Μακεδόνες», τους οποίους η Ελλάδα κακώς δεν αναγνωρίζει ως «μακεδονική μειονότητα» (καθώς υποχρεούνται να τους αναγνωρίσει). Και,
viii) , συμπληρώνουμε εμείς, οι Σκοπιανοί είναι αδιόρθωτοι, ανιστόρητοι, φαιδροί και επικίνδυνοι!
Όταν η χώρα μας βρισκόταν στη δίνη του εμφυλίου, στα βόρεια σύνορά της κάποιοι μεθοδικά, έφτιαχναν μια άλλη Μακεδονία, πλαστογραφώντας ιστορικά και άλλα στοιχεία.
Οι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, βαραίνουν ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΛΕΣ τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις, οι οποίες στο πλαίσιο της καλής γειτονίας, της προσδοκίας για τη στήριξη από το Κίνημα των Αδεσμεύτων, του οποίου ο Τίτο ήταν ηγετική μορφή και του γνωστού ελληνικού οχαδερφισμού, άφησαν το θέμα να υπάρχει και να μεγαλώνει. Και κάποια στιγμή, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την αμείλικτη πραγματικότητα.
Ήδη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όπως αναφέρει ο Νικόλαος Ανδριώτης:
«Die Volksrepublic Mazedonien (= η Λαϊκή Δημοκρατίας της Μακεδονίας), das Makedonische (= η Μακεδονική γλώσσα), γράφουν οι Γερμανοί. Il Makedonico, γράφουν οι Ιταλοί. The Republic of Macedonia, the Makedonian language, γράφουν οι Αμερικανοί. Le Slave macedonien, γράφει κάπως διακριτικότερα ο Γάλλος A. Vaillant. Το όνομα «Μακεδονία» αγκιστρώθηκε τόσο γερά από τη σλαβική αρπαγή, ώστε ούτε οι Έλληνες, είτε ως άτομα είτε ως αρχές, δεν μπόρεσαν, όταν κάνουν λόγο για το σλαβικό αυτό έθνος και για την γλώσσα του, να αγκιστρωθούν από την ορολογία αυτή και μιλούν και γράφουν για Σλαβομακεδόνες και σλαβομακεδονική γλώσσα».
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείται οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει τη FYROM με όνομα που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία ή τα παράγωγά της. Θα πρόκειται για μέγιστο και ασυγχώρητο έγκλημα…
Πηγές: Σπυρίδων Σφέτας: «Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ» ,εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ ,Θεσσαλονίκη 2003
Νικόλαος Ι. Μέρτζος, «ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ», εκδόσεις ΜΙΛΗΤΟΣ 2018
Νικόλαος Π. Ανδριώτης, «Το ομόσπονδο Κράτος των Σκοπίων».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου