«Η μητέρα μου Ειρήνη Λουκρέζη νοσηλεύεται από 21/09/2015 στο ΝΙΜΤΣ με βαριά πνευμονοπάθεια. Δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν κινείται και έχει ανάγκη 24ώρου παρακολούθησης και φροντίδας. Οι δικοί της άνθρωποι μοιράζονται τις βάρδιες ώστε να υπάρχει πάντα κάποιος κοντά της. Η κυρία Μαρλέν Μελά, είχε παντρευτεί τον θείο μας Μιχάλη Μελά και ήταν μαζί του παντρεμένη επί 17 χρόνια μέχρι του θανάτου του.
Η γυναίκα αυτή, με ελληνική υπηκοότητα, βιβλιάρια ασθενείας και ασφάλισης του ΙΚΑ, με σπίτι δικό της στον Κολωνό, για το οποίο πληρώνει τους φόρους της στο Ελληνικό Δημόσιο, προσφέρθηκε, λόγω συγγενείας και αγάπης, να μας ξεκουράζει όποτε μπορεί και χρειαζόμαστε.
Ενημέρωσα την Προϊσταμένη της Α’ Παθολογικής όπου νοσηλεύεται η μητέρα μου, εξήγησα ότι δεν πρόκειται για παράνομη αλλοδαπή, έδειξα τα χαρτιά της και πήρα την έγκριση να έρχεται να προσέχει την μητέρα μου. Αυτό συνέβη για δύο (2) φορές αυτές τις δώδεκα (12) ημέρες νοσηλείας.
Το βράδυ της 2ας προς 3η Οκτωβρίου στις 12 το βράδυ ο αξιωματικός υπηρεσίας Σιμογιάννης, εφόρμησε στο δωμάτιο συνοδευόμενος από Security και με απειλή ότι θα στείλει τη γυναίκα αυτή στο Αλλοδαπών αξίωσε την απομάκρυνσή της.
Με πήρε τηλέφωνο η κα Μελά και ζήτησα να μιλήσω στον αξιωματικό να του εξηγήσω τι συμβαίνει. Τον άκουγα να ωρύεται ότι δεν είναι υποχρεωμένος να μιλήσει σε κανένα, το ίδιο αρνήθηκε να μου μιλήσει και η νοσηλεύτρια βάρδιας. Επικράτησε πανικός στο δωμάτιο, αναστατώθηκαν οι νοσηλευόμενες από τις φωνές του και όταν η κα Μαρία Κουτρούλη (νοσηλευόμενη με τη μητέρα μου) προσπάθησε να του εξηγήσει κάποια πράγματα, της φώναξε και της είπε να μείνει στη θέση της. Μετά από αυτό μέσα σε 20 λεπτά έφθασα με τον άντρα μου στο νοσοκομείο. Δεν μας επέτρεψαν να προχωρήσουμε από την είσοδο και περιμέναμε στις 12Η30 το βράδυ όρθιοι να εμφανισθεί ο αξιωματικός. Οταν ήρθε με συνοδεία του Securityμόνο προσοχή δεν απαίτησε να σταθούμε.
Του είπα ότι η γυναίκα αυτή είναι Ελληνίδα υπήκοος και δεν είναι αποκλειστική, αλλά συγγενής και φίλη, δεν ήθελε ν’ ακούσει και το επιχείρημά του σ’ αυτό ήταν ότι «δεν ήξερε να πει ελληνικά τι βαθμό συγγενείας έχει με την ασθενή». Του είπα ότι η μητέρα μου περνάει τις τελευταίες της ώρες, ότι ήμουν 48 ώρες στο νοσοκομείο και ότι πρέπει να μείνει η γυναίκα μαζί της ως το πρωί ώστε να διευθετηθεί το θέμα και μου απάντησε ότι «δεν τον ενδιαφέρει και ότι η γυναίκα ή με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα φύγει». Ο άντρας μου του ζήτησε να μας εξηγήσει αν ο ένας τρόπος είναι με το καλό και ο άλλος με τις κλωτσιές και απάντησε ότι είναι δικό του θέμα.
Στην παρατήρηση δε του άντρα μου ότι κάποτε στην εποχή του οι ένστολοι ήταν ευγενείς και καταλάβαιναν την δυστυχία είπε ειρωνευόμενος «αυτό ήταν την εποχή των πολιορκητικών κριών και των τόξων» αναφερόμενος στην ηλικία του. Φαντάζομαι όταν μιλάει έτσι σε κάποιον 67 ετών τι θα έχει πει σε ανθρώπους 80 και 90 ετών.
Τελικά, όταν μετά από συζήτηση αντιλήφθηκε ότι είναι νόμιμη καθ’ όλα μας είπε ότι το βράδυ μένουν με τους ασθενείς συγγενείς μόνο α’ βαθμού. Εψαξα σε όλους τους κανονισμούς του ΝΙΜΤΣ μέσω internet, πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο, ούτε ποτέ μας είπε κανείς οτιδήποτε. Ανέβηκα στο αρμόδιο τμήμα της Α’ Παθολογικής, εκεί που κανονίζουν τις αποκλειστικές και τους συνοδούς και δεν ξέρουν τίποτα για το θέμα. Η γενική προϊσταμένη της νυχτερινής βάρδιας 2 προς 3 του μηνός ανέβηκε στον όροφο που νοσηλευόταν η μητέρα μου, δήλωσε άγνοια του κανονισμού αυτού, κανείς ποτέ δεν τους έχει ενημερώσει, εξέτασε τα χαρτιά της συγγενούς μας, είπε ότι έχουμε δίκιο, αλλά ο αξιωματικός υπηρεσίας ήταν ανένδοτος. Αναγκάστηκα να μείνω για τρίτη συνεχόμενη βραδιά, για να μην ταράζονται οι ασθενείς που δεν φταίνε σε τίποτα και έστειλα σπίτι της την συγγενή μας.
Λυπάμαι γιατί όλα αυτά μας φέρνουν μνήμες άλλων εποχών,οπότε ο κάθε ένστολος νόμιζε ότι οι πολίτες είναι άβουλοι και υποχρεωμένοι να υφίστανται τον ρατσισμό, την αγένεια, την αναλγησία μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί μας έχουν σταθεί και βοηθήσει περισσότερο από κάθε προσδοκία και είναι άδικο να διασύρεται ένα ολόκληρο ίδρυμα από τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που διακατέχεται ολοκληρωτικά από την αλαζονεία της εξουσίας.
Ολοι αυτοί οι κύριοι που νοιάζονται για τη νόμιμη λειτουργία, θα ήταν καλό να ελέγχουν και λίγο το σύστημα των αποκλειστικών νοσοκόμων. Εμείς όλοι αγοράζουμε από το υστέρημά μας τα είδη περίθαλψης για τους ασθενείς που το νοσοκομείο αδυνατεί να μας προσφέρει και οι αποκλειστικές έχουν πρόσβαση σε όλα τα είδη και τα χρησιμοποιούν για τους δικούς τους νοσηλευόμενους.
Δυστυχώς, με τα 500 Ευρώ το μήνα της μητέρας μου, όση βοήθεια και αν προσφέρουμε, αδυνατούμε ν’ ανταποκριθούμε στο κόστος των αποκλειστικών. Στηριζόμαστε στην προσφορά και αγάπη των δικών μας ανθρώπων, αλλά ο εθελοντισμός φαίνεται ότι είναι κενό γράμμα για μερικούς που δήθεν φροντίζουν την τήρηση των κανόνων και της τάξης.
Ελπίζω στην παραδειγματική τιμωρία του ανωτέρω κυρίου ώστε να νοιώσουμε ως απλοί πολίτες ότι κάποιες εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτεί και τουλάχιστον η αγωγή και ο σεβασμός είναι κάτι που ο Στρατός πρέπει και οφείλει να έχει, απέναντι σ’ εμάς τους πολίτες, τους απλούς «λαϊκούς».
Αθήνα, 3 Οκτωβρίου 2015
Πετρούλα Φράγκου»
zougla
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου