Μεταξύ άλλων, υπογραμμίστηκε ότι χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα ενιαίο και προτάθηκε να γίνει η ενοποίηση του συστήματος με άμεση ένταξη όλων σε ένα ενιαίο ταμείο, με τους ίδιους όρους, χωρίς εξαιρέσεις. Με εισφορές ανάλογα με το εισόδημα -και για τους αυτοαπασχολουμένους. Με βασική σύνταξη από τον κρατικό προϋπολογισμό, αναλογική σύνταξη σε ανταποδοτική βάση, και επικουρική σύνταξη πλήρως ανταποδοτική χωρίς ελλείμματα και επιχορηγήσεις. Μέρος των χρημάτων που θα εξοικονομηθούν θα πρέπει να επενδυθούν στην αναβάθμιση της κοινωνικής προστασίας για όλους, αρχίζοντας από τους πιο αδύναμους. Επιμήκυνση της διάρκειας του επιδόματος ανεργίας, μέχρι η ανεργία να πέσει σημαντικά. Δωρεάν πρόσβαση (ιδίως των φτωχών, των ανέργων και των ηλικιωμένων) σε ένα βασικό πακέτο υπηρεσιών υγείας που να καλύπτει επισκέψεις σε γιατρούς, φάρμακα και νοσηλεία. Εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε εθνική κλίμακα μετά από προσεκτική μελέτη της εμπειρίας της πιλοτικής φάσης.
Απαιτείται μια κοινή, ευρωπαϊκή, αντιμετώπιση της φοροαποφυγής, των φορολογικών παραδείσων και της υψηλής φοροδιαφυγής.
Οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που μπορούν να δώσουν ώθηση στην Ελληνική οικονομία, αλλά και να ανακουφίσουν μεγάλα στρώματα του πληθυσμού αφορούν:
α) Την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, με στόχο τη δημιουργία περιβάλλοντος φιλικού προς τον πολίτη και τις επιχειρήσεις. Το κράτος θα πρέπει να περιορισθεί σε ρόλο επιτελικό και ρυθμιστικό, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα στην παροχή δημοσίων υπηρεσιών (π.χ. παιδείας και υγείας).
β) Την απελευθέρωση αγορών και, ιδιαίτερα των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών. Ταυτόχρονα πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων στη χώρα.
γ) Τον αναπροσανατολισμό των κοινωνικών δαπανών και την επικέντρωση πόρων στην ανακούφιση των πλέον αδύναμων στρωμάτων του πληθυσμού.
Για μία γηράσκουσα χώρα όπως η Ελλάδα, ο μόνος τρόπος για να πετύχει ικανοποιητικούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού είναι να μείνει αταλάντευτα στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων.
Το Ποτάμι παρουσίασε τους εξής άξονες:
•Χρειαζόμαστε καινούργιες επιχειρήσεις να αναπτυχθούν σε νέους τομείς.
•Χρειαζόμαστε επικέντρωση σε τομείς της οικονομίας που έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία.
• Πρέπει να ενθαρρύνουμε τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις μας να μεγαλώσουν.
• Πρέπει επιτέλους να καλωσορίσουμε μεγάλες επενδύσεις, εγχώριες και εξωχώριες.
Οι 15 προτάσεις
1. Μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων σε βάθος πενταετίας στο 20%.
2. Μείωση του κόστους ενέργειας.
3. Βελτίωση υποδομών.
4. Επαναφορά τραπεζικής χρηματοδότησης και άρση των capital controls άμεσα μετά την ανακεφαλαιοποίηση.
5. Κατάργηση τέλους επιτηδεύματος και ενσωμάτωση του μέσα την κύρια φορολογία.
6. Μηδενική φορολογία για 3 χρόνια για νέες επιχειρήσεις
7. Επιδότηση πρόσληψης με μείωση φορολογίας μετά από την πρώτη περίοδο.
8. Φορολογική αναγνώριση νέων εργαλείων χρηματοδότησης όπως για παράδειγμα το crowd-funding.
9. Απλούστευση επί της ουσίας αδειοδότησης και ανοίγματος μιας επιχείρησης.
10. Δημιουργία ηλεκτρονικού και φυσικού «one stop shop» για την δημιουργία νέας επιχείρησης
11. Δραστική μείωση γραφειοκρατίας στην καθημερινότητα μιας επιχείρησης.
12. Κίνητρα για συγχωνεύσεις εταιρειών ειδικά σε εξαγωγικούς τομείς.
13. Κίνητρα για μετεγκατάσταση επιχειρήσεων στην Ελλάδα.
14. Αυτόματος συμψηφισμός οφειλών προς δημόσιο και ταμεία. Άμεση επιστροφή ΦΠΑ για εξαγωγικές επιχειρήσεις.
15. Κατοχύρωση φορολογικού καθεστώτος για επενδύσεις σε βάθος χρόνου.
Η έμπειρη ομάδα του κ. Θεοδωράκη, Χάρης Θεοχάρης, Αντιγόνη Λυμπεράκη, Μάνος Ματσαγγάνης, Στρατής Μούγερ, Λενιώ Μυριβήλη, Γιώργος Παγουλάτος, Θανάσης Σκόκος και Πάνος Τσακλόγλου, αναφέρθηκαν στους τομείς της ειδικότητας τους και έδωσαν συγκεκριμένες απαντήσεις.
Πιο αναλυτικά η παρουσίαση των οκτώ εμπειρογνωμόνων:
Πάνος Τσακλόγλου, Καθηγητής Διεθνών κι Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών
Οι ρίζες της κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται στη σταδιακή μείωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας κατά τη δεκαετία του 2000. Η μείωση της ανταγωνιστικότητας οφείλεται στο ότι, ουσιαστικά, από το 2001 και την εγκατάλειψη από την τότε κυβέρνηση της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού, εγκαταλείφθηκε κάθε σημαντική μεταρρυθμιστική προσπάθεια.
Οι μεταρρυθμίσεις βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα μίας χώρας με χρονική υστέρηση. Στα χρόνια πριν το 2001 είχαν γίνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Αυτός ήταν και ο λόγος, μαζί με τα χαμηλά επιτόκια που έφερε το ευρώ, που παρά την έλλειψη μεταρρυθμίσεων, η Ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν ως το 2007.
Μετά, όμως, ήρθε η κατακρήμνιση. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει αρκετές μεταρρυθμίσεις, γεγονός που πιστοποιείται από διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΟΣΑ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα βελτίωσε τη θέση της από την 96η μεταξύ 181 χωρών το 2009 στην 61η μεταξύ 189 χωρών το 2015. Όμως, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε τις προπορευόμενες χώρες.
Οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που μπορούν να δώσουν ώθηση στην Ελληνική οικονομία, αλλά και να ανακουφίσουν μεγάλα στρώματα του πληθυσμού αφορούν:
α) Την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, με στόχο τη δημιουργία περιβάλλοντος φιλικού προς τον πολίτη και τις επιχειρήσεις. Το κράτος θα πρέπει να περιορισθεί σε ρόλο επιτελικό και ρυθμιστικό, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα στην παροχή δημοσίων υπηρεσιών (π.χ. παιδείας και υγείας).
β) Την απελευθέρωση αγορών και, ιδιαίτερα των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών. Ταυτόχρονα πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων στη χώρα.
γ) Τον αναπροσανατολισμό των κοινωνικών δαπανών και την επικέντρωση πόρων στην ανακούφιση των πλέον αδύναμων στρωμάτων του πληθυσμού.
Για μία γηράσκουσα χώρα όπως η Ελλάδα, ο μόνος τρόπος για να πετύχει ικανοποιητικούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού είναι να μείνει αταλάντευτα στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων.
Χάρης Θεοχάρη, Πρώην γενικός γραμματέας Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών
Θα σας μιλήσω για το τι πρέπει να κάνει το Υπουργείο Οικονομικών, κατά την άποψή μας, μετά τις εκλογές.
1. Το οικονομικό επιτελείο πρέπει να θέσει συγκεκριμένους στόχους για να βγούμε από την κρίση.
- Την άμεση και οριστική ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με συμμετοχή ιδιωτών προκειμένου να αρχίσουν οι τράπεζες να λειτουργούν.
- Την πάταξη της φοροδιαφυγής, ώστε να εμπεδωθεί κλίμα ισονομίας αλλά και για να ξεκινήσει η μείωση των φορολογικών βαρών.
- Την ενεργοποίηση- πάντα με πνεύμα δικαιοσύνης-ανενεργών κεφαλαίων που βρίσκονται στο εξωτερικό.
- Την εμπέδωση κλίματος σταθερότητας και οικονομικής ασφάλειας αλλά και την μείωση της γραφειοκρατίας για να προσελκύσουμε επενδύσεις.
- Την οριστική επίλυση του ζητήματος του χρέους, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
2. Μερικά ενδεικτικά, μέτρα για να πετύχουμε τους στόχους αυτούς:
3. Δεν πρέπει να χαθεί ούτε μία μέρα από το πλάνο ανακεφαλαιοποίησης. Χρειαζόμαστε την ενεργοποίηση κεφαλαίων του ιδιωτικού τομέα για να μην επιβαρύνουμε άλλο το χρέος της χώρας. Συγχρόνως, αυτή πρέπει να είναι η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση που θα χρειαστεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
4. Φοροδιαφυγή, βελτίωση αποτελεσματικότητας της φορολογικής διοίκησης:
- Δημιουργία ΔΟΥ φυσικών προσώπων για όλους τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Θα εξυπηρετούνται καλύτερα μέσω ΚΕΠ, τηλεφώνου και Internet.
- Υποχρεωτική χρήση ηλεκτρονικών τιμολογίων για όλες τις επιχειρήσεις με τζίρο άνω των €30.000. Κίνητρα για τις μικρότερες.
- Ενεργοποίηση ομάδων ελέγχου γραφείου για να πιάνουμε την φοροδιαφυγή μέσω διασταυρώσεων. Έτσι αντιμετωπίζουμε την «φοροδιαφυγή της πρώτης φοράς».
- Δημιουργία ειδικών συνεργείων ελέγχου μεγάλων ελευθέρων επαγγελματιών στα πλαίσια του Κέντρου Ελέγχου Μεγάλου Πλούτου.
- Δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα όλων των φορολογικών νομοσχεδίων με την κατάθεση του προϋπολογισμού.
- Απαλλαγή του 40% των επιχειρήσεων (μέχρι €30.000), από τον βραχνά του ΦΠΑ (σήμερα φέρνουν το 4% των εσόδων).
- Κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων.
- Σταδιακή ενοποίηση φόρων και εισφορών, ώστε να ξεκινήσει η μείωση της φορολόγησης της εργασίας.
- Επαναπατρισμός μη φορολογημένων κεφαλαίων του εξωτερικού με πλήρη φορολόγησή τους χωρίς όμως πρόστιμα ή ποινικές ευθύνες.
- Μεταφορά του ΕΝΦΙΑ στους δήμους, ώστε να αποκτήσει δικούς της πόρους η τοπική αυτοδιοίκηση.
- Μείωση φόρων και εισφορών για τις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν νέους.
6. Χρέος:
- Ποια είναι η δυσκολία; Οι εταίροι ζητούν να ολοκληρώσουμε τις μεταρρυθμίσεις και να συζητήσουμε για το χρέος μετά, εμείς το ακριβώς αντίθετο.
- Πώς το επιλύουμε; Κοστολογώντας τις μεταρρυθμίσεις από την αρχή – πχ το συνταξιοδοτικό ισοδυναμεί με €15δις - και για κάθε μία μεταρρύθμιση που ολοκληρώνουμε να παίρνουμε αυτόματα- χωρίς πολιτική απόφαση- την επιμήκυνση και την ελάφρυνση επιτοκίων που αντιστοιχεί
- Με αυτόν τον τρόπο όλοι παίρνουν αυτό που ζητούν και κάθε μεταρρύθμιση συνοδεύεται από συγκεκριμένο κέρδος. Για παράδειγμα, δεν θα απελευθερώνουμε απλώς τα επαγγέλματα, αλλά θα τα απελευθερώνουμε για να πετύχουμε μείωση €5δις χρέους.
7. Ανέφερα ενδεικτικά κάποια μέτρα. Πρέπει να προχωρήσουμε με άξονα το τρίπτυχο: Δουλειά, Εμπιστοσύνη, Αποτελεσματικότητα
Μάνος Ματσαγγάνης, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε «ανθρωπιστική κρίση» και δεν έχει ανάγκη από «ανθρωπιστική βοήθεια» (εκτός και αν εννοούμε τους δύστυχους πρόσφυγες που φτάνουν στα νησιά μας). Αυτό που πρέπει να κάνει η επόμενη κυβέρνηση είναι να αφήσει κατά μέρος τη μοιρολατρία των προηγουμένων κυβερνήσεων (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει την κοινωνική κρίση της τελευταίας 5ετίας: τη μεγάλη άνοδο της ανεργίας, τη μείωση των εισοδημάτων (και των χαμηλών), την αύξηση της φτώχειας.
Η κοινωνική κρίση είναι δίχως αμφιβολία σοβαρή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διαχειρίσιμης. Είναι –αλλά για να αντιμετωπιστεί η κοινωνική κρίση χρειαζόμαστε μια γενναία στροφή στην κοινωνική πολιτική. Ακόμη και σήμερα, μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας και διεθνούς επιτήρησης, το ασφαλιστικό σύστημα σπαταλά πολύτιμους πόρους σε χαριστικές συντάξεις. Το Μνημόνιο υποτίθεται ότι θεσμοθέτησε ενιαία ηλικία συνταξιοδότησης τα 67. Και όμως, το 25% όσων συνταξιοδοτήθηκαν το Μάιο 2015 είχαν ηλικία κάτω των 55 (στο Δημόσιο το 36%). Ενώ οι συντάξεις των συνταξιούχων κάτω των 55 μας στοιχίζουν 160 εκατομμύρια ευρώ το μήνα, τα πολυδιαφημισμένα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα στοιχίσουν το 1/20 αυτού του ποσού, δηλαδή 8 και κάτι εκατομμύρια ευρώ το μήνα (για την ακρίβεια: 200 εκατομμύρια ευρώ τη διετία 2015-2016). Και ενώ το ασφαλιστικό σύστημα συνεχίζει να δείχνει πρωτοφανή για ευρωπαϊκή χώρα γενναιοδωρία, στέλνοντας στη σύνταξη χιλιάδες κάθε άλλο παρά ηλικιωμένους ανθρώπους, για τις υπόλοιπες κοινωνικές ανάγκες δεν περισσεύουν χρήματα: έτσι, το 90% σχεδόν των ανέργων δεν παίρνει επίδομα ανεργίας, κάποια παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο νηστικά, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί αφήνουν έξω κάθε χρόνο χιλιάδες παιδιά, στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν γάζες, ενώ το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα μας πέφτει «ακριβό». Τι να κάνουμε; Χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα ενιαίο και λιτό – όχι επειδή το γράφει το Μνημόνιο αλλά γιατί αυτό είναι το σωστό. Προτείνουμε πλήρη ενοποίηση του συστήματος με άμεση ένταξη όλων σε ένα ενιαίο ταμείο, με τους ίδιους όρους, χωρίς εξαιρέσεις. Με εισφορές ανάλογα με το εισόδημα – και για τους αυτοαπασχολουμένους. Με βασική σύνταξη από τον κρατικό προϋπολογισμό, αναλογική σύνταξη σε ανταποδοτική βάση, και επικουρική σύνταξη πλήρως ανταποδοτική χωρίς ελλείμματα και επιχορηγήσεις. Μέρος των χρημάτων που θα εξοικονομηθούν θα πρέπει να επενδυθούν στην αναβάθμιση της κοινωνικής προστασίας για όλους, αρχίζοντας από τους πιο αδύναμους. Επιμήκυνση της διάρκειας του επιδόματος ανεργίας, μέχρι η ανεργία να πέσει σημαντικά. Δωρεάν πρόσβαση (ιδίως των φτωχών, των ανέργων και των ηλικιωμένων) σε ένα βασικό πακέτο υπηρεσιών υγείας που να καλύπτει επισκέψεις σε γιατρούς, φάρμακα και νοσηλεία. Εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε εθνική κλίμακα μετά από προσεκτική μελέτη της εμπειρίας της πιλοτικής φάσης. Σχολικά γεύματα στα δημοτικά σχολεία, δωρεάν για τους φτωχούς μαθητές, με μικρή επιβάρυνση ανάλογα με το εισόδημα για τους υπόλοιπους. Εγγύηση θέσης σε βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλες τις οικογένειες με παιδιά ηλικίας 2-5 ετών, είτε με απευθείας παροχή σε δημόσιους ή δημοτικούς σταθμούς, είτε με κουπόνι εξαργυρώσιμο σε πιστοποιημένους ιδιωτικούς. Στήριξη των ηλικιωμένων που ζουν μόνοι με υπηρεσίες υγείας, κοινωνικής φροντίδας και καθημερινής φροντίδας τύπου «Βοήθεια στο Σπίτι».
Αντιγόνη Λυμπεράκη, Οικονομολόγος - Καθηγήτρια Οικονομικών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιατί Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα; Χρειαζόμαστε ένα εργαλείο για την αντιμετώπιση των κρίσεων. Ταυτόχρονα χρειαζόμαστε ένα εργαλείο που να εξασφαλίζει πως όταν έρθει η ανάκαμψη δεν θα μείνει κανείς πίσω. Τη σημασία τη βλέπουμε σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Κύπρος που είχαν τέτοια συστήματα. Εκεί οι επιπτώσεις της κρίσης ήταν πιο ανεκτές και η διάρκειά της μικρότερη.
Τι είναι το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα;
Είναι ένα σύστημα που εντοπίζει εκείνους που έχουν χαμηλό εισόδημα, τους παρέχει άμεση χρηματική βοήθεια και σε δεύτερη φάση τους βοηθά να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους (ψυχολογική στήριξη, επανακατάρτιση, τοποθέτηση στην απασχόληση κλπ.). Ένα σύστημα με ενιαία κριτήρια που δεν εξαιρεί κανέναν που τα πληροί. Είναι, ας πούμε, κάτι σαν το ΕΚΑΣ, αλλά για ολόκληρο τον πληθυσμό. Άλλωστε, στα τελευταία χρόνια της κρίσης, πρόβλημα φτώχειας δεν αντιμετωπίζουν πλέον κυρίως οι ηλικιωμένοι, αλλά όσοι έχουν χάσει τη δουλειά τους, ή δεν έχουν καταφέρει ποτέ να βρουν δουλειά. Επιπλέον, καθώς θα προχωράει η υλοποίηση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, θα υπάρχουν όλο και λιγότεροι με θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, οι άλλοι θα βγαίνουν στη σύνταξη αργότερα και αναμένονται αυξημένα προβλήματα πρόσβασης στην εργασία από άτομα ώριμης ηλικίας –κυρίως γυναίκες. Σε άλλες χώρες, ένα τέτοιο σύστημα δεν αρκείται στο να μοιράζει χρήματα, αλλά εντοπίζει ανάγκες και δρομολογεί την επίλυσή τους –δηλαδή διασυνδέεται με προγράμματα κατάρτισης, επανένταξης, αποκατάστασης κλπ.
Πώς εφαρμόζεται;
Στην πλήρη εφαρμογή του, ένα τέτοιο σύστημα δεν θα είναι πιο δαπανηρό από το υπάρχον σύστημα-κουρελού. Απλώς θα κατευθύνει τους περισσότερους πόρους στους φτωχότερους και λιγότερους στους υπόλοιπους. Θα υπάρχουν σταδιακές προσαρμογές στη μεταβατική περίοδο, καθώς το παλιό σύστημα θα αντικαθίσταται από το νέο. Για παράδειγμα, το ΕΚΑΣ θα πρέπει να ενσωματωθεί στο ΕΕΕ, με τρόπο ώστε ο δικαιούχος να μην διαπιστώσει αλλαγή. Χρειάζεται παράλληλα μηχανισμός που να αποκλείει τους φοροφυγάδες και να εντοπίζει τους πραγματικούς δικαιούχους. Διασύνδεση με άλλες υπηρεσίες.
Τι θα κερδίσουμε;
Είναι αποφασιστικό βήμα προς ένα Κοινωνικό Κράτος που δίνει περιεχόμενο στην έννοια του πολίτη, αφού όλοι οι πολίτες με την ίδια ανάγκη θα έχουν πρόσβαση στην κοινωνική αλληλεγγύη με ίσους όρους. Αυτό σε μια χώρα όπου οι πλουσιότεροι εισπράττουν 3 φορές περισσότερα κοινωνικά επιδόματα από τους φτωχούς, ενώ μερικοί (όπως οικογένειες με μακροχρόνια άνεργους) δεν παίρνουν τίποτα. Με το αποκούμπι του ΕΕΕ, η αλληλεγγύη κατοχυρώνει την κοινωνική συνοχή και υλοποιεί την οικονομική απελευθέρωση. Το 1ο Μνημόνιο μας υποχρέωνε να φτιάξουμε αυτόν το μηχανισμό από το φθινόπωρο του 2010. Αυτή την υποχρέωση αγνόησαν και τα τρία κόμματα εξουσίας. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι ενώ ήταν στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2012, η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ τον παρέσυρε στην παλιά θέση του ΠΑΣΟΚ: να προτιμάει να διαπραγματεύεται ειδικά προγράμματα, για ειδικές κατηγορίες με ειδικά ανταλλάγματα. Δηλαδή αυτό που λέμε «πελατειακό κράτος». Εμείς στο Ποτάμι βλέπουμε ότι το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα είναι μια παρέμβαση που ενώ έχει σχετικά μικρό κόστος, θα έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στην κατάσταση των φτωχότερων. Παράλληλα είναι μια μεταρρυθμιστική τομή που θα κινητοποιήσει ευρύτερες μεταρρυθμίσεις. Όπως γίνεται με τους μοχλούς, οι πόροι που θα δαπανηθούν θα έχουν πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα.
Γιώργος Παγουλάτος, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Η Ελλάδα πρέπει να έχει φωνή στη μεταρρύθμιση στο Ευρώ. Δε μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε απόντες από τις εξαιρετικά σημαντικές διεργασίες στην ευρωζώνη ως η χώρα πρόβλημα. Πρέπει να μπορέσουμε από μια βάση αξιοπιστίας και σοβαρότητας να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με άλλες δυνάμεις με τις οποίες έχουμε συγκλίνοντα συμφέροντα για να μετατρέψουμε το ευρώ σε μια πραγματική οικονομική ένωση. Επτά είναι οι στόχοι. Ο πρώτος είναι: δεν πρέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα άλλα θεσμικά όργανα να κοιτάνε μόνο τους οικονομικούς στόχους, πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν και τους οικονομικούς δείκτες. Αυτό σημαίνει να μην παρακολουθούνται μόνο τα ελλείμματα και οι αποκλίσεις από τους στόχους που τίθενται από την Επιτροπή αλλά να παρακολουθούνται και οι δείκτες φτώχειας, ανισότητας, υγειονομικής κάλυψης και όλοι οι άλλοι δείκτες που έχουν να κάνουν με τις ανάγκες κοινωνικής συνοχής και να ενισχύονται.
Το δεύτερο είναι ότι χρειαζόμαστε μια κοινή, ευρωπαϊκή, αντιμετώπιση της φοροαποφυγής, των φορολογικών παραδείσων και της υψηλής φοροδιαφυγής. Καμία χώρα δε μπορεί μόνη της. Είναι ανάγκη όχι μόνο για την ενίσχυση των δημοσιονομικών εσόδων και για την ανάπτυξη, αλλά είναι αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το τρίτο χρειαζόμαστε μια πραγματική δημοσιονομική ενοποίηση με κοινό προϋπολογισμό ευρωζώνης, έτσι ώστε να μπορεί η ευρωζώνη να αντιμετωπίζει με τα εργαλεία που έχει οποιοδήποτε φυσιολογικό ομοσπονδιακού τύπου κράτος να αντιμετωπίζει τις κρίσεις και τις υφέσεις που υφίστανται συγκεκριμένα κράτη- μέλη, την ώρα που δεν έχουν επαρκή εργαλεία για να τις αντιμετωπίσουν. Ένας κοινός προϋπολογισμός ευρωζώνης όπως έχει προταθεί από άλλες κυβερνήσεις θα μπορεί να ενισχύεται και να χρηματοδοτείται τουλάχιστον στην αρχική φάση από ένα ευρωομόλογο που θα εκδίδεται στις αγορές. Το τέταρτο και είναι εξαιρετικά σημαντικό: χρειαζόμαστε ένα ευρωπαϊκό σύστημα επιδότησης ανέργων το οποίο θα έρχεται και θα συμπληρώνει τα εθνικά συστήματα και τις εθνικές προσπάθειες και μεταρρυθμίσεις για τη μείωση της ανεργίας. Αυτό ειδικά θα πρέπει να έχει εφαρμογή στις χώρες στις οποίες η ανεργία βρίσκεται σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα. Τα επίπεδα ανεργίας στην Ελλάδα και στην Ισπανία δεν είναι ένα πρόβλημα για την Ελλάδα και την Ισπανία, είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα και πρέπει η Ευρώπη να αποκτήσει τα δικά της εργαλεία για να μπορεί αντιμετωπίσει τουλάχιστον το κυκλικό επίπεδο της ανεργίας. Πέμπτο χρειαζόμαστε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων πέρα από το πρόγραμμα Γιουνκέρ, το οποίο θα έρθει και θα κατευθυνθεί στις οικονομίες που έχουν υποστεί πολύ μεγάλη αποεπένδυση και αυτό θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί με την αγορά ομολόγων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων από την ΕΚΤ. Έκτο, χρειαζόμαστε ένα κοινό πανευρωπαϊκό σύστημα εγγύησης καταθέσεων, ο λεγόμενος τρίτος πυλώνας της τραπεζικής ενοποίησης, έτσι ώστε οι καταθέτες της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Μάλτας, να αισθάνονται ότι εγγυητής για τις αποταμιεύσεις μέχρι τις 100.000 ευρώ δεν είναι απλώς το εθνικό κράτος αλλά η ίδια η ευρωζώνη. Και τέλος πρέπει να απορριφθούν οι προσπάθειες εισαγωγής ρήτρας εξόδου από το ευρώ. Είναι σημαντικό να ενισχυθεί το αμετάκλητο της συμμετοχής στην ευρωζώνη. Με αυτές τις παρεμβάσεις μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια μεταρρύθμιση του ευρώ προς όφελος της Ελλάδας.
Στρατής Μούγερ, Επιχειρηματίας
Μεταξύ του 2008 και του 2013 στην Ελλάδα χάθηκαν 900.000 θέσεις εργασίας. Από 400.000 ανέργους πήγαμε στο 1.300.000 εκ των οποίων 900.000 είναι μακροχρόνια άνεργοι για πάνω από 12 μήνες. 640.000 θέσεις που χάθηκαν θεωρείται ότι δεν μπορούν να ανακτηθούν στους τομείς από τους οποίους χάθηκαν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα στα χέρια μας. Και δεν λύνεται όπως πολλοί ευαγγελίζονται με νόμους. Ούτε και με διορισμούς στο δημόσιο. Το μεγάλο στοίχημα για την οικονομία και την κοινωνία είναι να καταφέρουμε να ανοίξουν αρκετές επιχειρήσεις μέσα στην επόμενη πενταετία ώστε να δημιουργήσουμε 700.000 νέες θέσεις εργασίας και να ρίξουμε την ανεργία στο 12%.
Πώς προχωράμε λοιπόν; Τρεις διαπιστώσεις:
1. Είμαστε μια χώρα μικρών επιχειρήσεων.
2. Είμαστε μια χώρα εσωστρεφούς επιχειρηματικότητας σε τομείς χαμηλής προστιθέμενης αξίας που δεν είναι διεθνώς εμπορεύσιμοι.
3. Χωρίς τραπεζικό σύστημα και υπό καθεστώς Capital Controls δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία και η εφοδιαστική αλυσίδα.
Στόχοι- Άξονες:
•Χρειαζόμαστε καινούργιες επιχειρήσεις να αναπτυχθούν σε νέους τομείς.
•Χρειαζόμαστε επικέντρωση σε τομείς της οικονομίας που έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία.
• Πρέπει να ενθαρρύνουμε τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις μας να μεγαλώσουν.
• Πρέπει επιτέλους να καλωσορίσουμε μεγάλες επενδύσεις, εγχώριες και εξωχώριες.
15 προτάσεις:
1. Μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων σε βάθος πενταετίας στο 20%.
2. Μείωση του κόστους ενέργειας.
3. Βελτίωση υποδομών.
4. Επαναφορά τραπεζικής χρηματοδότησης και άρση των capital controls άμεσα μετά την ανακεφαλαιοποίηση.
5. Κατάργηση τέλους επιτηδεύματος και ενσωμάτωση του μέσα την κύρια φορολογία.
6. Μηδενική φορολογία για 3 χρόνια για νέες επιχειρήσεις
7. Επιδότηση πρόσληψης με μείωση φορολογίας μετά από την πρώτη περίοδο.
8. Φορολογική αναγνώριση νέων εργαλείων χρηματοδότησης όπως για παράδειγμα το crowd-funding.
9. Απλούστευση επί της ουσίας αδειοδότησης και ανοίγματος μιας επιχείρησης.
10. Δημιουργία ηλεκτρονικού και φυσικού «one stop shop» για την δημιουργία νέας επιχείρησης
11. Δραστική μείωση γραφειοκρατίας στην καθημερινότητα μιας επιχείρησης.
12. Κίνητρα για συγχωνεύσεις εταιρειών ειδικά σε εξαγωγικούς τομείς.
13. Κίνητρα για μετεγκατάσταση επιχειρήσεων στην Ελλάδα.
14. Αυτόματος συμψηφισμός οφειλών προς δημόσιο και ταμεία. Άμεση επιστροφή ΦΠΑ για εξαγωγικές επιχειρήσεις.
15. Κατοχύρωση φορολογικού καθεστώτος για επενδύσεις σε βάθος χρόνου.
Θανάσης Σκόκος, Επιχειρηματίας
Ας τελειώνουμε κάποτε με τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Οι περισσότερες «αποκρατικοποιήσεις» είναι συμβάσεις παραχώρησης περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ με σκοπό την πραγματοποίηση επενδύσεων. Δεν είναι εφάπαξ πωλήσεις κρατικής περιουσίας. Τα έργα πραγματοποιούνται στην πατρίδα μας με εισροή κεφαλαίων και δημιουργούν πλούτο και απασχόληση στη χώρα. Ζητάμε να προχωρήσουν χωρίς καμία περαιτέρω καθυστέρηση οι εκκρεμούσες επτά αποκρατικοποιήσεις ήτοι:
-14 περιφερειακά αεροδρόμια
-Το 51% και εν συνέχεια το 16% του ΟΛΠ
-Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης
-ΔΕΣΦΑ
-Αστέρας Βουλιαγμένης
-Πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού
-Ιππόδρομος
Ήδη οι παλινωδίες της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια το καταστροφικό 7μηνο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπονόμευσαν τις αποδώσεις τους για το δημόσιο και αποθάρρυναν την προσέλευση επενδυτών μειώνοντας έτσι τον ανταγωνισμό. Ως εδώ λοιπόν.
Από τις αποκρατικοποιήσεις αυτές το Δημόσιο θα έχει άμεσο ταμειακό όφελος πλέον των 4 δις ευρώ και πολλαπλάσιο έμμεσο σε ετήσια βάση μέσω των φορολογικών εσόδων και τελών. Εκατοντάδες ελληνικές εταιρείες και προμηθευτές θα ωφεληθούν, θα τονωθεί ο ποιοτικός τουρισμός ενώ οι θέσεις εργασίας κατά την κατασκευή των έργων και εν συνέχεια οι μόνιμες στη φάση πλήρους λειτουργίας των επενδύσεων υπολογίζονται σε πάνω από 70000. Μόνον για το ελληνικό το ΙΟΒΕ υπολογίζει 10000 θέσεις στην κατασκευή και 50000 μόνιμες θέσεις στη λειτουργία της επένδυσης.
Λενιώ Μυριβήλη, Επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστήμιου
Η ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν νοείται χωρίς ένα Ολοκληρωμένο Εθνικό Ενεργειακό Σχέδιο με ορίζοντα το 2030 και στην συνέχεια το 2050. Δεν υπάρχει, το περιμένουμε χρόνια. ‘Έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι με βάση τις σημερινές συνθήκες και εξελίξεις, η στροφή στις ΑΠΕ, με σταδιακή αποδέσμευση από τις συμβατικές μονάδες παραγωγής μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια, αποτελεί μονόδρομο. Ποιος θα φανταζόταν πριν 10 χρόνια ότι το κόστος της ηλιακής ενέργειας θα ήταν σήμερα 90% χαμηλότερο; Ποιος θα φανταζόταν ότι εταιρείες παραγωγής ενέργειας κολοσσοί χάνουν πελάτες που σήμερα καλύπτουν τις ανάγκες ηλεκτρισμού τους μόνοι τους με φωτοβολταικά και μπαταρίες; Αξιοποιώντας τον αέρα, το ήλιο και το νερό μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε ρεύμα κάθε ώρα του χρόνου. Μελέτες του (ΕΜΠ) αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται να κατασκευαστούν νέα συστήματα. Μπορούν να μετατραπούν υφιστάμενες υδροηλεκτρικές μονάδες της ΔΕΗ σε μονάδες αποθήκευσης ΑΠΕ. Έτσι ισχυροποιείται ο στρατηγικός ρόλος της ΔΕΗ, προστατεύεται το περιβάλλον και αλλάζουμε το ενεργειακό μοντέλο. Ήδη στην Ελλάδα οι πολίτες μπορούν πια να παράγουν την ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώνουν (net metering) και με σωστό σχεδιασμό αυτό να οδηγήσει στην ανάπτυξη εγχώριας βιομηχανίας φωτοβολταικών και νέων μορφών ενεργειακών πλέον συνεταιρισμών. Αρκεί να φτιάξουμε κι εδώ το θεσμικό πλαίσιο. Αποτέλεσμα ενός δίκαιου και σταθερού θεσμικού πλαισίου για τη στήριξη των ΑΠΕ, θα είναι άμεσες επενδύσεις, μικρής και μεγάλης κλίμακας.
Το βασικό κέρδος; Θέσεις εργασίας, άμεσες και έμμεσες. Αξιοποίηση του καινοτόμου επιστημονικού μας δυναμικού και της τεχνογνωσίας που αποτελούν συγκριτικό πλεονέκτημα για την χώρα.
Πιστεύουμε ότι αν στηρίξουμε φιλόδοξους στόχους στην ενέργεια μπορούν να δημιουργηθούν 53.000 άμεσες θέσεις εργασίας στις ΑΠΕ και 34.500-56.000 στην εξοικονόμηση ενέργειας οι οποίες με τη σειρά τους μπορούν να στηρίξουν τη δημιουργία άλλων 140.000-174.000 έμμεσων θέσεων εργασίας.
protothema
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου