Από το πρωί σήμερα, που διάβασα τα γεγονότα στην Ιερισσό, τριγυρνάει στο νου μου η φρικτή ανάμνηση της εισβολής των μπάτσων στο σπίτι μου πριν από 12, νομίζω, χρόνια.
Φλεβάρης ήταν, καταχείμωνο και εγώ στο κρεβάτι όταν άκουσα τον κρότο της κλωτσιάς που έσπασε την κυρία είσοδο και ύστερα ποδοβολητά μέσα στο σπίτι.
Σηκώθηκα έντρομος από το κρεβάτι, έκλεισα την πόρτα του υπνοδωματίου και έβαλα μπουντέλι το κορμί μου από πίσω, φωνάζοντας ταυτόχρονα “ποιος είναι;”
Φώναξα τρεις φορές τρέμοντας από το φόβο κι όχι από το κρύο, και άκουσα επιτέλους μετά από κάποια λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες, έναν εξαγριωμένο να μου απαντά “αστυνομία!!”. Και κατόπιν άρχισαν δυο τρεις να φωνάζουν “βγες έξω!”, “είσαι περικυκλωμένος!”, “μην τολμήσεις να κάνεις καμιά μαλακία!”, “θα σε καθαρίσουμε!”, “το αίμα της οδού Ριανκούρ είναι ακόμα νωπό!” και διάφορες άλλες τέτοιες παπάρες, που βλέπουνε προφανώς στα αμερικάνικα αστυνομικά, οι γελοίοι.
Είχα τέτοια τρομάρα και φόβο όμως, που, παρ’ όλα αυτά, μόλις άκουσα πως είναι η αστυνομία, ξεφύσησα ανακουφισμένος και είπα μέσα μου “ευτυχώς”! Σκέφτηκα, κάποια παρεξήγηση θα είναι και θα λυθεί. Και χαλάρωσα το κορμί μου πίσω από την πόρτα του δωματίου. Τότε έφαγε την κλωτσιά η πόρτα, άνοιξε και όρμησαν μέσα δυο ένοπλοι, με άρπαξαν μισόγυμνο και με βάλανε στον διάδρομο του σπιτιού με τα χέρια σε ένα περβάζι παραθύρου, με τα πόδια ανοιχτά και με το όπλα δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους μου.
Ήταν δυο μπάτσοι δίπλα μου, ένας στην εξώπορτα του σπιτιού κι ένας από κάτω από το παράθυρο, όπως αντιλήφθηκα κατόπιν.
Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη από το σοκ που είχα πάθει. Μου κάνανε μια γρήγορη ανάκριση εκεί, στημένο στο παράθυρο, με τα όπλα στο κεφάλι. Τίνος είναι το σπίτι; Του παππού μου. Τίνος είναι τα ρούχα αυτά; Του παππού μου. Ποιους κρύβεις εδώ; Κανέναν.
Σε μερικά λεπτά και αφού ερεύνησαν, ο τρίτος από αυτούς αλλά και ο άλλος που ανέβηκε,όλους τους χώρους του σπιτιού, ενώ οι άλλοι δυο με είχαν συνεχώς εκεί με το δάχτυλο στη σκανδάλη και την κάνη στο κεφάλι μου, κατάλαβαν, όπως είπαν, ότι έχουν κάνει λάθος!!!!
Κατεβάσανε τα όπλα και ο αρχηγός των ηλιθίων με χτύπησε στην πλάτη σχεδόν φιλικά και μου είπε “βάλε μια μπλουζίτσα να μην κρυώνεις”!!!
Μετά από μερικά λεπτά ανασυντάχθηκαν και φύγανε σαν να μην τρέχει τίποτα από το σπίτι μου.
Η συνέχεια γράφτηκε με καταγγελίες, με ΕΔΕ και διάφορες τέτοιες τυπικούρες, ανούσιες για το παρόν σημείωμα
Η ουσία είναι ότι έγινα θύμα αστυνομικής βίας, και μάλιστα απρόκλητης και αναίτιας. Ότι μπούκαραν στον ιδιωτικό μου χώρο σπάζοντας την πόρτα, δίχως ένταλμα εισαγγελέα, ότι μου βάλανε επί δέκα λεπτά στο κεφάλι τα όπλα τους και ότι έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου εκείνα τα δεκαπέντε περίπου λεπτά που κράτησε όλη η ιστορία.
Για την ιστορία επίσης αναφέρω ότι τότε είχα αρχίσει να εκδίδω το περιοδικό Πελινναίο και σε ένα κράτος κρετίνων, όποιος αφήνει την πολύ επικερδή εργασία του ιδιαιτερά μαθηματικού για να τριγυρνάει στα βουνά και στα χωριά φωτογραφίζοντας και ηχογραφώντας γερόντους είναι ή τρελός ή κατάσκοπος. Εμένα για τρελό δεν με είχαν βέβαια. Οπότε, όπως έμαθα κατόπιν, με είχαν εντάξει στους ύποπτους για κατασκοπεία και ήταν βέβαιοι ότι φωτογραφίζω το νησί και στέλνω στρατιωτικές πληροφορίες στην ΜΥΤ, απέναντι. Εξ ου και η παρακολούθησή μου από την ΕΥΠ, εξ ου και το πέσιμο εκείνη τη μέρα στο σπίτι για τρομοκράτηση και ταυτόχρονο τσεκάρισμα.
Αυτή είναι η Ελλάδα των νοικοκυραίων. Μια μισητή χώρα.
yiannismakridakis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου