Πώς διογκώθηκε το δημόσιο χρέος

Ποσό 2,7 δισ. ευρώ, δηλαδή το 1% του προ κρίσεως δημοσίου χρέους της χώρας, υπολογίζει το Κέντρο Σοσιαλιστικών Μελετών ότι στοίχισε στα ασφαλιστικά ταμεία η επί μία 20ετία είσπραξη συντάξεων από 16.000 δήθεν «ψευδοαιωνόβιους» που είχαν πεθάνει αλλά τις συντάξεις τους παρανόμως εισέπρατταν προφανώς κάποιοι συγγενείς τους, όπως γράφαμε την περασμένη Κυριακή. Αυτή η εκτίμηση που προέκυψε από έρευνα της εφημερίδας του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών (ΚΣΜ) έχει και συνέχεια η οποία βασίστηκε σε σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας σύμφωνα με την οποία 200.000 ψευδοσυνταξιούχοι (δηλαδή, μη δικαιούμενοι σύνταξης) επιβάρυναν τα ασφαλιστικά ταμεία με 750-850 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Και ο ερευνητής του ΚΣΜ αναλύει:
«Αν συνυπολογισθεί ότι, όπως επίσημα ανακοινώθηκε κατά την απογραφή των δικαιούχων επιδομάτων του υπουργείου, δεν εμφανίστηκαν - για ευνόητους λόγους - 36.294 ψευδοδικαιούχοι και ότι μετά την αποκάλυψη της απάτης τους επρόκειτο να εξοικονομηθούν τουλάχιστον 110 εκατ. ευρώ, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο είχε αποενοχοποιήσει ο περιρρέων λαϊκισμός στη συνείδηση της κοινωνίας την εξαπάτηση του Δημοσίου.

Οσο για τις οικονομικές επιπτώσεις της, αν αυτές περιοριστούν στους 200.000 ψευδοσυνταξιούχους της πρόσφατης αποκάλυψης και σε μια μέση ετήσια επιβάρυνση 800 εκατ. ευρώ, αυτή σε ένα εύλογο βάθος χρόνου 20ετίας κόστισε πάνω-κάτω (0,8Χ20=) 16 δισ. ευρώ, δηλαδή το 6,12% του προ κρίσεως συνολικού χρέους (261,4 δισ. ευρώ), χωρίς να συνυπολογιστούν οι τόκοι που αναλογούν σ' αυτή τη «λαϊκή» κραιπάλη!

Αν προστεθούν σε βάθος 20ετίας το κόστος των ψευδοσυνταξιούχων, το κόστος των ψευδοεπιδοματούχων, το κόστος της σπατάλης στο σύστημα περίθαλψης (από την οποία εξοικονομείται πλέον ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως), το κόστος διατήρησης στη ζωή ως δημόσιας επιχείρησης της Ολυμπιακής Αεροπορίας στις διάφορες οβιδιακές μεταμορφώσεις της, οι "αποζημιώσεις" που μοιράζονταν αφειδώς, ως μη όφειλε, σε αγρότες που εκβίαζαν κλείνοντας εθνικές οδούς ή κατεβαίνοντας με τρακτέρ σε πόλεις (μόνο το 2009 ανήλθαν σε 500 εκατ. ευρώ) κτλ., καθώς και οι τόκοι που τους αναλογούν, θα ήταν μάλλον μετριοπαθής ένας υπολογισμός που θα τους καταλόγιζε το 25%, ίσως και παραπάνω, του χρέους.

Αν συνυπολογισθεί και το ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ένα 35%-40% οφείλεται σε κατάπτωση εγγυητικών του Δημοσίου υπέρ διαφόρων ΔΕΚΟ, για να συντηρούν οι τελευταίες υπεράριθμο και καλά αμειβόμενο προσωπικό και να ασκούν λαϊκίστικη πολιτική χαμηλών χρεώσεων, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό το ότι χωρίς αυτό το "λαϊκό πανηγύρι" το χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν, ως ποσοστό του ΑΕΠ της, σε επίπεδα άκρως ευνομούμενης ευρωπαϊκής χώρας».

Εγώ, απαιτητικότερος από τον ερευνητή του ΚΣΜ, διερωτώμαι: Πέρα από αυτούς τους χιλιάδες απατεώνες συμπολίτες μας, πόσοι τυχόν κομματάρχες συνέπραξαν στη συγκάλυψη της απάτης, πόσοι συνδικαλιστές, πόσοι γιατροί που εξέδιδαν ψευδείς βεβαιώσεις «περί αρίστης υγείας» των νεκρών, τυφλών, αναπήρων κτλ. και πόσοι υπάλληλοι του ΙΚΑ (όπως π.χ. οι αποκαλυφθέντες στο υποκατάστημα Καλλιθέας); Και το κυριότερο: Γιατί τα Ταμεία ή το Δημόσιο περιορίζονται στη διακοπή των πρόωρων συντάξεων (αν όντως διακόπηκαν όλες) και δεν ζητούν επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων, αναδρομικά και εντόκως, όπως προβλέπει ο νόμος; Και γιατί δεν ανακοινώνονται τα ονόματά τους για παραδειγματισμό και κυρίως για αποτροπή απομιμήσεως και από άλλους, αναξιοπαθούντες ή μη;

Αλλά, θα πρέπει να προσθέσω, και πόσοι δημοσιογράφοι και πόσα ΜΜΕ με τον γνωστό λαϊκισμό τους, τη μόνιμη συνηγορία τους υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και των πανίσχυρων συντεχνιών δεν δείχνουν επιείκεια και συμπάθεια, για να μην πω ότι δικαιολογούν αυτές τις μικροαπάτες, που όμως το αθροιζόμενο κόστος τους ανέρχεται σε απώλειες δισεκατομμυρίων ευρώ, που οι συνυπεύθυνοι πολιτικοί μας τις κάλυπταν με ανέμελο δανεισμό και απαλλαγή των ενόχων από τα άνομα εισοδήματά τους;

Μαρίνος Γιάννης
tovima