Ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό άρθρο είχε χθές η γερμανική οικονομική εφημερίδα, Handelsblatt, στο οποίο προσπαθεί να προβλέψει το πώς θα εξελίσσονταν η Ε.Ε., μετά από μια έξοδο της χώρας από το ευρώ.Μάλιστα, η ομάδα οικονομολόγων της εφημερίδας με επικεφαλής τον D. Heilmann περιγράφουν, με γλαφυρό τρόπο, το χειρότερο δυνατό σενάριο (Worst Case Scenario) της εξόδου της χώρας από το ευρώ και τη διάλυση της ευρωζώνης, ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ένα από τους επιστημονικούς συνεργάτες του άρθρου ήταν ο καθηγητής Clemens Fuest, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
Σύμφωνα λοιπόν με το σενάριο, το Φεβρουάριο του 2012 κορυφώνεται η κρίση χρέους στην Ελλάδα, με τις αντοχές πλέον του ελληνικού λαού για νέες μεταρρυθμίσεις και νέα μέτρα να έχουν μηδενιστεί, ενώ η λαϊκή αντίδραση οδηγεί σε ψήφο εμπιστοσύνης, όπου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χάνει την εξουσία.
Ο νέος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει τον Απρίλιο 2012 την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επαναφορά της δραχμής. Η αλλαγή ευρώ και νέας δραχμής γίνεται στην αρχή 1:1, με τις καταθέσεις να μετατρέπονται στο νέο νόμισμα και η Ελλάδα να προτείνει την ανταλλαγή των κρατικών ομολόγων στο νέο νόμισμα στο 80% της ονομαστικής τους αξίας, με haircut δηλαδή 20%. Η κυβέρνηση κρατάει επί τρεις ημέρες κλειστές τις τράπεζες, εξαγγέλλει ελέγχους συναλλάγματος και απαγορεύει την εξαγωγή ευρώ στο εξωτερικό.
Την ίδια ώρα όμως τα χρηματιστήρια της Γερμανίας και της Γαλλίας δέχονται ξεπούλημα, ενώ το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου καταρρέει.
Μετά από 3 ημέρες οι ελληνικές τράπεζες δίνουν τα ευρώ με σφραγίδα που λέει “Νέα Δραχμή”, ενώ στα ΑΤΜ επιτρέπονται αναλήψεις 50 ευρώ ανά λογαριασμό.
Η αστυνομία στις μεγάλες πόλεις φυλάσσει τράπεζες και δημόσια κτήρια, ενώ την ίδια ώρα Οι καταθέτες, κυρίως, σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία και Ισπανία προσπαθούν να αποσύρουν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους. Οι τράπεζες ανοίγουν για λίγες μόνο ώρες.
Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων διπλασιάζουν τα κονδύλια του μηχανισμού στήριξης, αν και η κατάσταση πλέον φαίνεται ανεξέλεγκτη.
Σε συνέχεια των παραπάνω, τον Ιούνιο 2012 η τραπεζική κρίση οξύνεται ακόμα περισσότερο, με την Πορτογαλία να αποχωρεί, με τη σειρά της, από την ευρωζώνη.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι στην Ισπανία και τη Γαλλία λαμβάνουν χώρα μαζικές διαδηλώσεις κατά των νέων μέτρων λιτότητας που επιβάλει η ευρωζώνη.
Τον Ιούλιο 2012 και ύστερα και από έντονες πιέσεις του Προέδρου Ομπάμα, οι Βρυξέλλες αποφασίζουν την καθιέρωση ευρωομολόγων. Οι ΗΠΑ φοβούνται νέα παγκόσμια οικονομική κρίση. Γερμανία και Γαλλία εκδίδουν ευρωομόλογα 100 δις προκειμένου να στηρίξουν την Ισπανία και την Ιταλία, ενώ στη Γερμανία βουλευτές του συνασπισμού παραιτούνται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καθιέρωση ευρωομολόγων. Τέλη του ίδιου μήνα η γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ χάνει την εμπιστοσύνη της γερμανικής Βουλής, κυρίως στον απόηχο της έκδοσης ευρωομολόγων. Επίσης, το κόμμα των Φιλελευθέρων αποχωρεί από τον συνασπισμό και η κ. Μέρκελ κυβερνά μέχρι τις επόμενες εκλογές με κυβέρνηση μειοψηφίας με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών. Αναφορικά με τα χρηματιστήρια, συνεχίζεται η εντυπωσιακή πτώση, ενώ σε Ρώμη, Παρίσι και Μαδρίτη χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονται κατά της Γερμανίας. Ένα μήνα αργότερα Μέρκελ και Σαρκοζύ αποφασίζουν σε μυστική τους συνάντηση την καθιέρωση του «ευρώ του Βορρά» και καλούν να μετάσχουν Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Εσθονία, Αυστρία και Σλοβενία. Με τη σειρά της η γερμανική βουλή εγκρίνει μετά από δύο εβδομάδες τη συμμετοχή της Γερμανίας στο ευρώ του Βορρά και την καθιέρωση κοινής δημοσιονομικής πολιτικής .
Στην ευρωζώνη ανήκει τώρα το 1/3 των χωρών της ΕΕ. Η αποδεκατισμένη ΕΚΤ αποδεικνύεται ότι δεν είναι πια σε θέση να εξασφαλίσει την νομισματική σταθερότητα. Η τιμή του νέου ευρώ υπερτιμάται σε σχέση με τα νομίσματα των χωρών που έχουν εκδιωχθεί. Τα γερμανικά προϊόντα είναι πανάκριβα και οι καταναλωτές στα κράτη της νοτίου Ευρώπης δεν τα αγοράζουν, με αποτέλεσμα οι γερμανικές επιχειρήσεις να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Στις αγορές επικρατεί χάος και οι ευρωσκεπτικιστές παίρνουν το πάνω χέρι. Με δημοψηφίσματα περιορίζεται η ελεύθερη διακίνηση στην Ευρώπη και η εσωτερική αγορά. Ο πρώην καγκελάριος (σ.σ.: ο Γκέρχαρτ Σρέντερ) υπενθυμίζει ότι ήδη πριν χρόνια προειδοποιούσε ότι αν παραμελήσει κανείς την Ευρώπη, δεν θα απομείνει τελικά στο τέλος τίποτε άλλο από αυτήν εκτός από ένα ιστορικό γεγονός..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου