Στόχος του συγκεκριμένου άρθρου είναι να αποτρέψει τους εκάστοτε εκπροσώπους της Ελλάδας να «εκμεταλλευτούν» τρόπον τινά την ιδιότητά τους, βλάπτοντας τα συμφέροντα της χώρας.
«Όποιος ως πληρεξούσιος του ελληνικού κράτους ή συμμάχου του, διεξάγει με κάποια άλλη κυβέρνηση υποθέσεις του εντολέα του με πρόθεση κατά τέτοιο τρόπο που να μπορεί να προκύψει βλάβη για τον εντολέα, τιμωρείται με κάθειρξη», ανέφερε το άρθρο, με τίτλο «Κατάχρηση πληρεξουσιότητας», που εντάσσεται με τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα στο κεφάλαιο «Προδοσία της χώρας».
Η νομοθέτηση της συγκεκριμένης κακουργηματικού χαρακτήρα διάταξης είχε σκοπό να περιορίσει την πληρεξουσιότητα του εκάστοτε εκπροσώπου της χώρας (πχ. πρόεδρος κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών), ο οποίος δεν μπορεί να δρα ανέλεγκτα, ούτε ενάντια στη βούληση του εντολέα του, ούτε να επιφέρει βλάβη των συμφερόντων του. Λειτουργεί δηλαδή ως ένα θεσμικό αντίβαρο, που αφενός περιορίζει τον εκάστοτε υπουργό και αφετέρου λειτουργεί προστατευτικά για τα συμφέροντα της χώρας.
Ως εκ τούτου, σε κρίσιμα νομοθετήματα για τη χώρα μας, όπως στα μνημόνια, οι υπουργοί Οικονομικών φρόντιζαν να λάβουν την πρωθύστερη εξουσιοδότηση από τη Βουλή, που προσδιόριζε τα όρια της πληρεξουσιότητάς τους στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Γιατί η κυβέρνηση προτείνει την κατάργηση του άρθρου;
Η χρονική στιγμή που το υπουργείο Δικαιοσύνης επιλέγει να προτείνει την κατάργηση του άρθρου 151 προκαλεί ερωτήματα. Κι αυτό, επειδή επί της ουσίας η κατάργηση της διάταξης σημαίνει ότι δεν θα ασκείται ποινική δίωξη σε περιπτώσεις λειτουργών ή εκπροσώπων της πολιτείας που με τους χειρισμούς τους προκάλεσαν βλάβη για το κράτος.
Σύμφωνα με νομικούς κύκλους, η διάταξη ενδεχομένως θα μπορούσε να τεκμηριώσει κατηγορίες εις βάρος υπουργών σε περιπτώσεις που έχουν συνάψει συμφωνίες χωρίς την προηγούμενη εξουσιοδότηση από τη Βουλή, όπως για παράδειγμα στη Συμφωνία των Πρεσπών.
Εκεί, ο κ. Κοτζιάς υπέγραψε τη Συμφωνία χωρίς προηγούμενη εξουσιοδότηση από τη Βουλή. Αντίθετα, οι βουλευτές κλήθηκαν να επικυρώσουν εκ των υστέρων τη Συμφωνία, χωρίς να έχουν το στοιχειώδες δικαίωμα να προτείνουν αλλαγές ή να συνδιαμορφώσουν τις διατάξεις ενός κειμένου που ρύθμιζε ζωτικά ζητήματα της Ελλάδας. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι όσοι υποστήριξαν ότι η Συμφωνία έρχεται σε αντίθεση με την εθνική γραμμή που είχε αποφασιστεί σε τρεις συσκέψεις πολιτικών αρχηγών, ενώ επικυρώθηκε σε απόφαση του ΟΗΕ, την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 και το «βέτο» της ελληνικής κυβέρνησης στο Βουκουρέστι.
Η πρόταση λοιπόν κατάργησης της συγκεκριμένης διάταξης προκαλεί ερωτήματα, αν όχι υποψίες. Κι αυτό επειδή όχι μόνο συμβάλλει στο ανέλεγκτο των υπουργών, αλλά θέτει εν αμφιβόλω τη σκοπιμότητά της, ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περίοδο που η κυβέρνηση διαφημίζει ότι επιδιώκει την κατάργηση του διαχρονικά σκανδαλώδους νόμου «περί ευθύνης υπουργών».
protothema
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου