Πρωτοδικείο Αθηνών: «Καθάρισε» το Δημόσιο, δικαίωσε 350 καθαρίστριες

Καθαρή… λύση έδωσε το Πρωτοδικείο Αθήνας για τους 350 καθαριστές και καθαρίστριες των δημόσιων σχολειών της χώρας, τους οποίους... το Δημόσιο τους έδειξε την πόρτα της εξόδου πριν από περίπου δυόμισι χρόνια, και μάλιστα χωρίς κάποιο έγγραφο και καταβολή αποζημίωσης. Με τρεις, νέες αποφάσεις του (464/2013, 465/2013 και 466/2013) απόφασή του το τμήμα Εργατικών Διαφορών του Πρωτοδικείου Αθηνών, διατάσει το ελληνικό δημόσιο να ξαναπάρει πίσω τους συγκεριμένους καθαριστές και καθαρίστριες, καταβάλλοντας του τις αντιστοίχουσες από το νόμο αποδοχές τους· μάλιστα, το απειλεί με επιβολή προστίμου, ύψους 30 ευρώ, υπέρ εκάστου των εναγόντων για κάθε ημέρα παράλειψης συμμόρφωσης του (δηλ. με 10.500 ευρώ πρόστιμο την ημέρα, εάν δεν τους προσλάβει εκ νέου).

Τι λέει το δικαστήριο στο σκεπτικό του

«Δεν επρόκειτο για εργολάβους, αλλά για εργαζόμενους οι οποίοι είχαν καθημερινή απασχόληση, που άρχιζε μετά το πέρας της διδασκαλίας, με ωράριο καθοριζόμενο από τους διευθυντές των σχολείων, τελώντας υπό την εποπτεία των τελευταίων και ακολουθώντας τις οδηγίες τους

. Συνεπώς, στην πραγματικότητα επρόκειτο για εργαζόμενους και εργαζόμενες οι οποίοι εργάζονταν με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες που εργάζονται και οι λοιποί συνάδελφοί τους» «Με την εργασία τους κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των δημοσίων σχολείων της χώρας, διότι ο καθαρισμός των σχολικών κτηρίων, ως απαραίτητη προυπόθεση για τη διεξαγωγή της εκπαιδευτιής διαδικασίας και την εύρυθμη λειτουργία των δημοσίων σχολείων, εξυπηρετεί έναν βασικότατο και επιδιωκόμενο στο διηνεκές δημόσιο σκοπό, ενώ επίσης η απασχόλησή τους είναι απαραίτητη λόγω αδυναμίας κάλυψης των αναγκών των δημοσίων σχολείων από το προσωπικό καθαριότητας που υπηρετεί σε οργανικές θέσεις (όπως εμμέσως προκύπτει από την υπ. αρ. 966/Δ4/17-02-2009 κοινή απόφαση υπουργών Παιδείας και Οικονομικών)»…

«Και για τον λόγο τούτο, οι συμβάσεις τους, αν και εμφανίζονταν ως αλυσιδωτές ορισμένου χρόνου, στην πραγματικότητας συνιστούν εξαρχής από την ημερομηνία πρόσληψής τους μια ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου»…

Τι δέχθηκε το δικαστήριο

Η αναγνώριση των συμβάσεων των εργαζομενων ως αορίστου χρόνου δεν συνιστά μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου, η οποία απαγορεύεται από το άρθρο 103 παρ. 8 του Συντάγματος. Αντιθέτως, η αναγνώριση αυτή επιβάλλεται από τα άρθρα 23 παρ. 1 και 3 του Συντάγματος, που προβλέπουν την αρχή του κράτους δικαίου και απαγορεύουν την κατάχρηση δικαιώματος, καθώς και από την εργατική νομοθεσία (άρθρο 8 Ν. 2112/1920), η οποία συνεχίζει να ισχύει παράλληλα με το Προεδρικό Διάταγμα «Παυλόπουλου»(ΠΔ 164/2004).

Η απόφαση στηρίζεται μεταξύ άλλων και στη με αριθμό 7/2011 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για τους συμβασιούχους, για την οποία έχει προκληθεί η πεπλανημένη εντύπωση οτι αφορά μόνο τους συμβασιούχους που είχαν προσληφθεί πριν από το έτος 2001. Όμως, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την απόφαση αυτή της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Για το λόγο αυτό, και το Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε τους εργαζόμενους.

aftodioikisi